បឹងស្នោក្រោយឆ្នាំ១៩៨០
ឧត្តរមានជ័យជាខេត្តមួយដែលមានចម្ងាយឆ្ងាយពីទីក្រុងភ្នំពេញ ហើយមានមនុស្សតិចណាស់ ដែលបានស្គាល់ និងបានទៅដល់ ហើយនឹងបានឃើញពីភាព លំបាករបស់អ្នកស្រុកហ្នឹង។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែល ដែលអ្នកបានទៅដល់ អ្នកនឹងបានឃើញបឹងធម្មជាតិ (អ្នកសំរោង ឬអ្នកឧត្តរមានជ័យ ហៅថា ត្រពាំងស្នោ) និង នៅពេលល្ងាចឡើង បឹងនេះក្លាយជាជម្រករបស់សត្វស្លាបនាពេលរាត្រី ។ សត្វនោះរួមមាន ប្រវឹក ព្រវែក មាន់ទឹក ....... បានបញ្ចេញសូរសម្លេងយ៉ាងទ្រហឹង អឹងកងចេញពីបឹងនេះ។
បឹងស្នោជាបឹងដ៏ធំមួយនៅកណ្ដាលក្រុងសំរោង ទីរួមខេត្តឧត្ដរមានជ័យ ដែលមានទទឹងប្រហែល៨០០ ម៉ែត្រ និងបណ្ដោយ មួយគីឡូម៉ែត្រកន្លះ។ បឹងនេះ មើលទៅពុំមានដើមស្នោទេ មានតែដើមកក់ ពើក ឬត្រឹបនៅក្នុងបឹង។ ពាក្យបឹង នេះ មិនសូវជាពេញនិយម នៃការហៅរបស់ប្រជាជន ក្នុងក្រុងសំរោងទេ។ ពួកគាត់ចូលចិត្ត តែហៅត្រពាំងស្នោ សូម្បីតែក្មេងតូចៗក៏ហៅដូច្នោះដែរ។ ត្រពាំងនេះ ជាជម្រក មច្ឆាជាតិ និងសត្វស្លាបកាលពីកំឡុងទសវត្សរ៍ ឆ្នាំ១៩៨០ រហូតដល់ ឆ្នាំ២០០២។ មុននឹងបរិយាយរឿងដែលពាក់ព័ន្ធ សូមនិយាយពីទីតាំង ស្រះ ចាស់ៗ ដែលមានក្នុងត្រពាំងនេះ។ នៅពេលយើងចេញពីភូមិសំរោងចាស់ពីមុន តាមបណ្ដោយផ្លូវ មុខវត្តប្រាសាទរាជាសំរោង តម្រងទៅរកផ្លូវមាត់ ត្រពាំងស្នោ យើងនិងមានឃើញដើមពោធិមួយយ៉ាងធំ ទំហំចំនួនមួយអោបគ្នាពីរនាក់។ បន្ទាប់មាន ស្រះទឹកមួយយ៉ាងថ្លា មានទំហំប្រហែល ២៥ម៉ែត្រ បួនជ្រុង ដែលគេហៅថា ស្រះសៀម។ ស្រះសៀម មានដើមចាន់រី មួយយ៉ាងធំនៅមាត់ស្រះ ហើយ និងដើមដ៏ទៃទៀត នៅទីនោះផងដែរ។ បើតាមការតំណាលរបស់ចាស់ៗ បានប្រាប់ឲ្យដឹងថា ស្រះនេះជីកដោយសៀមកាលពី សៀមត្រួតត្រាខេត្តរបស់ខ្មែរ ហើយ ស្រះនេះមានជម្រៅជ្រៅណាស់កាលពីទើប ជីករួចថ្មីៗ។ ចាស់ៗជំនាន់ពីមុនមានការ ឈឺចាប់យ៉ាងច្រើន ពេលដែលរំលឹកពីអតីតកាលរបស់ពួកគាត់។ មនុស្សជាច្រើន ដែលបានស្លាប់កាលពី សៀមត្រួតត្រា ដោយចាប់មនុស្សមក សម្លាប់ និងចោទពីបញ្ហានេះ បញ្ហានោះ។ ការសម្លាប់នេះទៀតសោត ដោយកាត់ក្បាលដោតលើឈើ ដាក់ជុំវិញស្រះ ដើម្បីដល់ប្រជាជនដ៏ទៃទៀត មិនឲ្យតវ៉ាប្រឆាំង និង រដ្ឋការរបស់សៀម។
ក្នុងត្រពាំងស្នោនេះ មានស្រះជាច្រើន ដូចជា ស្រះព្រះសង្ឃរួមគ្នាជាមួយ ប្រជាជនជីក សម្រាប់យកទឹកប្រើប្រាស់ ស្រះលោកចៅហ្វាយស្រុក សាត... ។ល។
ត្រពាំងស្នោនេះ កាលពីដើមឡើយគេហៅថា ត្រពាំងណោងស្នោ លុះក្រោយ មក ក៏ហៅថាត្រពាំងស្នោ ប្រហែលមកពីឈ្មោះមុនវែងពេក ហើយប្រជាជនចូលចិត្ត ហៅកាត់ដើម្បីឲ្យខ្លី ក៏នៅសល់ដូចសព្វថ្ងៃទៅ។ គ្មាននរណាម្នាក់ ដែលដឹងរឿងពិតថាកើតឡើងមកយ៉ាងណាទេ។ ហើយក៏មិនដែល មាននរណាបានឃើញ ត្រពាំងនេះសំបូរដើមផ្កាស្នោទេ តែតាមការនិយាយរបស់ចាស់ៗថា កាលពីមុន សំបូរដើមស្នោ។ ហើយនៅក្នុងត្រពាំង តាមការនិយាយតៗគ្នាទៀត មានប្រាសាទមួយនៅកណ្ដាលត្រពាំង ហើយមាន ដំបូកជាច្រើននៅត្រពាំងនេះ តែមានដំបូកមួយ ឈ្មោះថាដំបូករលីង មានគុម្ពឫស្សីបីគុម្ព ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃសីល កាលពីមុនគេតែងតែលឺសំឡេងពិណពាទ្យនិងក្រអូបក្លិនធូប។ ទន្ទឹមនឹងមានដំបូករលីង មានផ្លូវបរទេសកាត់ ក្នុងត្រពាំង ដែលគេហៅថាថ្នល់ពពេល។
ដូច្នេះហើយបឹងនេះត្រូវបានប្រជាពលរដ្ឋហៅថា ត្រពាំងស្នោ រហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ហើយអរូបីជំនឿក៏មិនដែលមាននៅសល់ដែរ។ ត្រពាំងនេះ មានរូបរាងថ្មីក្រោយពី ឆ្នាំ២០០២មក ហើយមានទាក់ទាញមិនចាញ់ពីសម័យមុនប៉ុន្មានដែរ និងបង្ហាញពណ៌បៃតងស្រស់នៅកណ្ដាលក្រុងសំរោង៕៚