ប្រាសាទព្រហ្មកិលមានទីតាំងស្ថិតនៅភូមិបុសមែក
ឃុំជើងទៀន ស្រុកចុងកាល់
ខេត្តឧត្តរមានជ័យ
ដែលប្រាសាទនេះមានលក្ខណ:ខុសប្លែកពីប្រាសាទដទៃផ្នែករចនាផ្សេងៗ
វាជាប្រាសាទមួយដែលគេកសាងឡើងដើម្បីប្រារព្ធដល់អ្នកតាព្រហ្មដែលបានជួយរក្សាប្រជាជនដែលនៅក្នុងខេត្តឧត្តរមានជ័យទាំងមូល។
ប្រាសាទនេះត្រូវបានបាក់បែកមួយចំនួនដោយសារតែសង្គ្រាម
និង
ប្រជាពលរដ្ឋមិនចេះការពារគិតតែពីការជីកកកាយរបស់មានតម្លៃនិងដាប់យករូបចម្លាក់
សល់តែថ្ម
នៅសងខាងប្រាសាទមានខឿនធ្វើពីថ្មកប់ក្នុងដី
ហើយនៅចម្ងាយពីប្រាសាទប្រមាណជា
១០ម៉ែត្រ មានសិទ្ធសឹងតែជារណ្ដៅធំៗ
ដែលប្រជាជនជីករុករកវត្ថុមានតម្លៃ
ហើយប្រាសាទនេះមានមុខទ្វារចូលគ្រប់ទិសទាំងបួន
តែទ្វាធំស្ថិតនៅទិសខាងកើត
នៅខាងទ្វានេះមានកន្លែងតម្កល់អ្នកតាមួយប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃសល់តែថ្មទទេតែប៉ុណ្ណោះ
ប្រាសាទនេះកាលពីសម័យសង្គ្រាមមានរបស់មានតម្លៃជាច្រើន។
មានរឿងមួយតំណាលថាពូម្នាក់រស់នៅភូមិស្រែប្រាំង
គាត់មានឈ្មោះថាតាខែងដែលគាត់ជាអ្នកចំណូលស្រុក
ហើយគាត់មានស្រែជាប់និងខឿនប្រាសាទ
មានថ្ងៃមួយនៅពេលគាត់ភ្ជួរស្រែជួបប្រទះនិងរូបសំណាក់សំរឹទ្ធ
មួយដ៏ធំសម្បើមគាត់ក៏នាំប្រពន្ធគាស់
ហើយដូយដាក់លើរទេះយកទៅផ្ទះប៉ុន្តែពេលនោះជាសភាពលំបាកខ្លាំងដោយសាតែប្រទេសស្ថិតនៅក្នុងការជិះជាន់របស់អ្នកមានអំណាចនៅពេលដែលគាត់បររទេះដឹកសំរឹទ្ធទៅទុក្ខលាក់ក៏ជួបនឹងពួកទាហាន។
បន្ទាប់មកពួកគេក៏សម្លុតគំរាមកំហែងយកទាំងរទេះគោនឹងរូបសំណាក់សំរឹទ្ធ
គាត់ខ្លាចស្លាប់ក៏សុំអង្វរយករួចតែខ្លួន។
ពីរបីថ្ងៃក្រោយមកពួកគេចាប់ផ្ដើមស្រាវជ្រាវជីកយករ៉ែនៅក្នុងដីរហូតដល់ក្លាយជារណ្ដៅធំនៅពីក្រោយប្រាសាទ
និងជាប់បើសិនជាសង្គ្រាមកុំបញ្ចប់ប្រហែលជាអស់ទាំងកំពូលប្រាសាទ
ក៏ប៉ុន្តែមានបុគ្គលមួយចំនួននៅតែលួចបន្លំ។
នៅពេលយើងឡើងលើកំពូលប្រាសាទព្រហ្មកិលអាចមើលឃើញភូមិនៅក្បែរទីនោះនិងឃើញជើងភ្នំស្រីស្នំ
យ៉ាងល្អប្រណិត
នៅលើកំពូលប្រាសាទមានសណ្ឋានដូចផ្កាឈូករីកអ្នកខ្លះហៅថាជាស្និតចែកទម្រង់ប្រាសាទមានរាងដូចសាជីប្រាសាទព្រហ្មកិលជាកន្លែងសក្ការ:បូជារបស់ភូមិក្បែរនោះ
ពេលដែលមានភាពរាំងស្ងួតដែលធ្វើអោយដំណាំស្រូវនិងដំណាំផ្សេងៗងាប់។
ប្រជាជន ស្រុះស្រួល និង
ប្រមូលគ្នាជាច្រើនភូមិ
ដូចជា ភូមិស្រែប្រាំង
ជើងទៀន បុសមែក បត់កែង
នាំគ្នាលេងនាងម៉ែវ ឬ
ត្រុដនាងម៉ែវ
ដង្ហែរទៅប្រាសាទដើម្បីសុំទឹកភ្លៀងពួកគេលេងរាំហោរកញ្ឆៀវជុំវិញប្រាសាទ
និង ខ្លះកាន់ការ៉ុងដាក់ម៉េវ
ហើយអ្នកខ្លះកានទ្រូ
ស្គរ និងច្រៀង ចម្រៀង
អ្វីដែលពិសេស
អ្នកធ្វើជាកង្កែបយំដើម្បីហៅទឹកភ្លៀង។
ហើយអ្នកដែលកាន់ការ៉ុងម៉េវ
យកទៅទម្លាក់ក្នុងទឹក
ហើយស្រង់មកវិញ
បន្ទាប់មកលែងម៉េវនោះចោលនៅនឹងទីទួលប្រាសាទ។
ហើយទិញប្រភូមិ
មកតម្កល់ទុកនៅមុខប្រាសាទ
ដើម្បីអោយប្រជាពលរដ្ឋអុជធូបបន់ស្រន់។
យ៉ាងណាមិញប្រាសាទនេះអមទៅដោយព្រៃឫស្សី
ហើយនៅខាងត្បូងប្រាសាទគឺជាចម្ការមីនដែលសព្វថ្ងៃមិនទាន់មានស៊ីម៉ាក់មកដោះឡើយ
ប៉ុន្តែមានអ្នកភូមិមួយភាគតូចបានគាស់យកដីធ្វើស្រែចម្ការរហូតដល់អស់ព្រៃឫស្សី
សព្វថ្ងៃប្រាសាទគ្មានអ្នកអភិរក្សឡើយ។
គោលដៅប្រាសាទនៅពេលដែលយើងធ្វើដំណើរទៅដល់ព្រំដែនប្រទល់ខេត្តឧត្តរមានជ័យនិងសៀមរាបយើងនិងឃើញស្ទឹងអូសជីកហើយទៅហួសប្រមាណជា១គីឡូម៉ែត្រពី
ស្ពានថ្មី និងប្រមាណជា៥០០ម៉ែត្រពី
ស្ពានទ័ព ឬ ស្ពានអូរជីកបុរាណ។
ហើយយើងក្រឡេកនេត្រាទៅខាងឆ្វេងដៃ
បើមកពីសៀមរាប
ហើយបើមកពីឧត្ដរមានជ័យ
ងាកខាងស្ដាំដៃវិញនិងឃើញកំពូលប្រាសាទតែបើដើរតាមផ្លូវថ្មីឆ្ងាយជាងផ្លូវចាស់
ប្រាសាទនេះស្ថិតនៅលើវាលទំនាបប៉ុន្តែទោះបីជាទឹកជំនន់យ៉ាងណាក៏ដោយក៏ប្រាសាទមិនលិចដែរហើយវាបានបញ្ចេញសម្រស់យ៉ាងល្អប្រណិត៕៚
បូ
វិណៃ