សមាគមនិស្សិតឧត្តរមានជ័យ: យល់សប្តិកណ្តាលថ្ងៃត្រង់

ទិដ្ឋភាពនៅមុខបេនឡាន កាប់ពីតូល ក្បែរផ្សារអូរឫស្សីថ្ងៃនេះ មានអ្នកដំណើរអ៊ូអរស្ទើរតែរកច្រកដើរមិនមាន ខ្លះអង្គុយ ខ្លះឈរ ណែនណាន់ពេញកន្លែងរង់ចាំ ។ ខ្ញុំបានស្ពាយកាបូបខ្មៅមួយ និងយួរវ៉ាលីពណ៌ប្រផេះដើរឆ្ពោះទៅកាន់បញ្ជរលក់សំបុត្រ។ ចម្លែកណាស់! ថៃ្ង១២ មេសា ទៅហើយ សំបុត្រឡានក្រុងពីភ្នំពេញ ទៅកាន់ទីរួមខេត្តសៀមរាប តម្លៃនៅតែពីរម៉ឺនរៀលដដែល។ ខ្ញុំចាំយ៉ាងច្បាស់ថា ថ្ងៃនេះកាលពីពីរឆ្នាំមុន រូបខ្ញុំបានចំណាយលុយ រហូតដល់បីម៉ឺនរៀលសម្រាប់សំបុត្រមួយ ខានទៅលេងស្រុកតែពីរឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ មិនស្មានថាហាងឆេងសំបុត្រឡានក្រុងស្រុកខ្មែរយើង ប្រែប្រួលយ៉ាងនេះសោះ ។

រថយន្តក្រុងបានវិលកង់នៅម៉ោង៦ និង៣០នាទី។ តែទំរាំតែឆ្លងផុតស្ពានជ្រោយចង្វា ម៉ោងប្រមាណជា៧ និង២០នាទីទៅហើយ។ រដូវបុណ្យចូលឆ្នាំបែបនេះ មានមនុស្សម្នាធ្វើដំណើរទៅកាន់ស្រុកកំណើតច្រើនណាស់។ តាមដងមហាវិថី និងរុក្ខវិថិនានា មានសភាពកកស្ទះ ពោរពេញទៅដោយយានយន្តតូចធំ ម៉ូតូ កង់ជាដើម ទៅមកមិនចេះអស់រវល់សោះ ។

នៅក្នុងរថយន្តក្រុង ខ្ញុំអង្គុយមើលទេសភាពតាមដងផ្លូវជាតិលេខ៦មិនបានយូរប៉ុន្មានផង ត្របកភ្នែកខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមទន់ ព្រោះអត់ងងុយកាលពីយប់មិញ។ មិនទាន់ទាំងឆ្លងស្ពានទី៥ផង ខ្ញុំក៏ធ្មេចភ្នែកសម្ងំគេងនៅលើកៅអីរថយន្តក្រុងដោយគ្មានខ្វល់ពីបញ្ហាអ្វីទាំងអស់ ។

ឆ្លងកាត់ចំណតឈប់សម្រាកចំនួនពីរកន្លែង ដើម្បីស្រស់ស្រូបអាហារពេលព្រឹក និងអាហារថ្ងៃត្រង់ រថយន្តក្រុងបានដឹកអ្នកទាំងអស់មកដល់បេនឡានចុងកៅស៊ូ ខេត្តសៀមរាប នៅម៉ោង១ និង៣៥នាទី។ ខ្ញុំម្នីម្នាស្រូតចុះយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ ដើម្បីរករថយន្តឈ្នួលបន្តពីសៀមរាប ទៅកាន់ទីរួមស្រុកសំរោង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ។ បើនៅអែអង់យូរ ច្បាស់ជាត្រូវដេកផ្ទះសំណាក់មួយយប់នៅសៀមរាបជាមិនខានព្រោះគ្មានរថយន្តឈ្នួលបន្តដំណើរ ។

មិនខុសពីសំបុត្រឡានក្រុងទេ រថយន្តឈ្នួលមួយបំាងកន្លះដែលខ្ញុំជិះ ខ្ញុំចំណាយត្រឹមតែពីរម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ មិនមែនបីម៉ឺនរៀលដូចកាលពីពីរឆ្នាំមុនឡើយ ។

ចំណាយពេលប្រហែល ៣៥នាទី ចេញពីទីរួមខេត្តសៀមរាប រថយន្តឈ្នួលក៏បានមកដល់ទីប្រជុំជនស្រុកក្រឡាញ់។ ខ្ញុំអង្គុយសម្លឹងមើលទិដ្ឋភាពកំណាត់ផ្លូវជាតិលេខ៦ ពីសៀមរាបឆ្ពោះទៅកាន់ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ និងខេត្តឧត្តរមានជ័យ ស្ទើរតែមិនហានប្រិចភ្នែក ។ ផ្លូវនេះធំស្អាត ងាយស្រួលក្នុងការធ្វើដំណើរ មិនដូចកាលពីឆ្នាំមុន ពេលខ្ញុំមកលេងស្រុកក្នុងរដូវបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ត្រូវឡានជាប់ផុងស្ទះផ្លូវរហូតដល់ទៅប្រាំមួយ ទៅប្រាំពីរម៉ោងឯណោះ ។

ត្រង់ចំណុចរង្វង់មូលផ្លូវបំបែក តៃកុងឡានបានបត់ចង្កូតទៅខាងស្តាំដៃ តាមបណ្តោយផ្លូវជាតិលេខ៦៨ ក្នុងបំណងឆ្ពោះទៅកាន់ទីរួមស្រុកសំរោង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ ។ ខ្ញុំស្មានតែតៃកុងឡានបើកច្រឡំផ្លូវទើបដណ្តឹងសួរ៖

-បងផ្លូវនេះទៅណាដែរ ?

-គឺទៅសំរោងចុងកាល់ ម៉េចប្អូនសួរបែបនេះទៅវិញ ? ក្រែងប្អូនទៅសំរោងចុងកាល់ ?(តៃកុងឡានតប)

-បាទបងគឺទៅសំរោងចុងកាល់ហ្នឹងហើយ គ្រាន់ហាក់ដូចជាប្លែកផ្លូវបន្តិច ។

មិននឹកស្មានសោះ បែកស្រុកតែពីរឆ្នាំ ផ្លូវក្រាលក្រួសក្រហម ខែប្រាំងហុយដីទ្រលោម មានក្រឡុកតូចធំជាបន្តបន្ទាប់ស្ទើរតែគ្មានលោះកន្លែង ខែវស្សារវិញ កន្លែងខ្លះមានទឹកជំនន់ហូរកាត់ លំបាកក្នុងការធ្វើដំណើរខ្លាំងណាស់ ហេតុអ្វីក៏ថ្ងៃនេះ ក្លាយទៅជាផ្លូវក្រាលកៅស៊ូយ៉ាងស្អាត ទទឹងផ្លូវធំទូលាយទៅវិញ។ រថយន្តបោះពួយយ៉ាងលឿន ទៅមុខ ខ្ញុំស្ទើរតែភ្លេចខ្លួនឯងថាកំពុងជិះលើរថយន្តឈ្នួល បែរជាគិតថាខ្លួនឯងកំពុងអង្គុយមើលទស្សនីយភាពតាមដងផ្លូវ ក្នុងរោងភាពយន្តទៅវិញ ព្រោះមិនមានរលាក់អ្វីសោះ។ រថយន្តបានបន្តដំណើរឆ្លងកាត់ស្រុកស្រីស្នំ(ខេត្តសៀមរាប) ស្រុកចុងកាល់ (ខេត្តឧត្តរមានជ័យ) ទើបមកដល់ទីរួមស្រុកសំរោង បេះដូងនៃខេត្តឧត្តរមានជ័យ។ ខណៈនោះ ទូរស័ព្ទដៃរបស់ខ្ញុំបានដើរដល់ម៉ោង ៤ និង០៥នាទី រថយន្តក៏បានមកដល់រង្វងមូលព្រះនរាយទីរួមស្រុកសំរោង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ។ បើកុំតែផ្លូវស្រួលបែបនេះ ប្រហែលម៉ោងប្រាំកន្លះ ឬ ម៉ោងប្រាំមួយទើបមកដល់។ បើរដូវវស្សាវិញមានទឹកលិចផ្លូវ ជួលកាលឡានជាប់ផុង យប់ពាក់កណ្តាលអាធ្រាតទើបមកដល់ផ្ទះក៏មាន ។

រង្វង់មូលព្រះនរាយ ដែលកាលពីមុនមានសភាពសោះកក្រោះ សូម្បីតែស្មៅមួយទងស្ទើរតែគ្មានដុះ ប្តូរមកជា មានផ្ការីកស្កុះស្គាយអួតលំអ មានសត្វកន្ទុំរុយហើរហៀវឆ្វែលឆ្វាត់ មានបង្គោលគោមភ្លើងសម្រាប់បំភ្លឺពេលរាត្រី មានបង់សម្រាប់អង្គុយលំហែ ស្រស់ស្អាតមិនចាញ់រង្វង់មូលនៅគល់ស្ពានជ្រោយចង្វារប៉ុន្មានទេ។ រថយន្តឈ្នួលបន្តដំណើរឆ្ពោះសំដៅទៅកាន់បេនឡានមុខផ្សារសំរោង។ តាមផ្លូវខ្ញុំឃើញមានផ្ទះតូចធំនានាជាច្រើន ប្រកបដោយការរៀបចំតុបតែងស្រស់ស្អាត មានហាងលក់សំលៀកបំពាក់ លក់គ្រឿងសំអាង Mini Mart ការិយាល័យក្រុមហ៊ុន និងហាងលក់ទំនិញជាច្រើនប្រភេទទៀត។ តាមផ្លូវតូចធំនានា មានខ្លះក្រាលកៅស៊ូ ខ្លះក្រាលបេតុង គ្មានផ្លូវណាមួយជាផ្លូវដីក្រួសក្រហមទេ ។ ប្រព័ន្ធលូទឹក បង្គោលគោមភ្លើងតាមដងផ្លូវក៏មានការរៀបចំឡើងស្ទើរតែមិនគួរឲ្យជឿ ។

មកដល់បេនឡានមុខផ្សារសំរោង ខ្ញុំក៏ចុះចេញពីរថយន្តឈ្នួល ដោយមិនបន្តដំណើរតាមម៉ូតូឌុបទេ ព្រោះផ្ទះរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅខាងត្បូងផ្សារ ប្រមាណជា៣០ម៉ែត្រតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅចំពីមុខផ្សារសំរោង ខ្ញុំសម្លឹងមើលស្តង់លក់ទំនិញជាច្រើន មានដាក់តាំងទំនិញលក់គ្រប់ប្រភេទការរៀបតុបតែងទៀតសោត ក៏ស្រស់ស្អាតមិនចាញ់ហាងទំនិញនៅក្រុងភ្នំពេញប៉ុន្មានដែរ ។ ខុសប្លែកឆ្ងាយកាលពីមុនណាស់ ពេលមានភ្លៀងធ្លាក់ៗម្តងមានទឹកដក់ នៅខាងមុខផ្សារ ទឹកហូរលិចបរិវេណខាងក្នុងផ្សារ មើលទៅមិនសក្ដិសមជាផ្សារដែលធំជាងគេរបស់ខេត្តសោះ។ តែឥឡូវនេះមានការរៀបចំស្អាតបាត មិនមានក្រឡុកធំៗដក់ទឹកដូចមុនទៀតទេ។ ប្រព័ន្ធលូទឹកក៏មានសម្រាប់រំដោះទឹកចេញពេលភ្លៀង ការរក្សាអនាម័យចោលសំរាមក៏មានរបៀបរៀបរយល្អ មានធុងសម្រាប់សំរាមត្រឹមត្រូវ ។ ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តរួចនិយាយតិចៗថា ៖

-ទូរស័ព្ទមកលេងផ្ទះស្ទើរតែរាល់ខែដែរ តែគ្មានអ្នកណាប្រាប់ឲ្យដឹងសោះ ថាការរីកចម្រើនមុខមាត់ថ្មីរបស់ខេត្តមានការអភិវឌ្ឍខ្លាំងខ្លាដល់ម្លឹង ។

គ្រាន់តែមកដល់មុខរបងផ្ទះ ក្មួយៗខ្ញុំពីរបីនាក់រត់មកទទួល ហើយខ្ញុំស្រវ៉ាអោបថើបពួកគេទាំងអស់គ្នាដោយក្តីនឹករលឹក។ ថ្ងៃនេះពុក និងម៉ែខ្ញុំមិនបាននៅផ្ទះទេ ពួកគាត់ទៅចូលរួមពិធីមង្គលការរបស់បងជីដូនមួយខ្ញុំនៅខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ថ្ងៃស្អែកទើបត្រលប់មកវិញ ។ បងប្រុស និងបងស្រីរបស់ខ្ញុំពួកគាត់រវល់លក់ផ្លែឈើនៅក្នុងផ្សារមិនទាន់ត្រលប់មកផ្ទះវិញទេ ។ ក្នុងផ្ទះគឺមានតែពួកក្មួយៗខ្ញុំបីនាក់ទេនៅចំាផ្លូវខ្ញុំ ។

ឆាទ្រី ជាកូនពៅរបស់បងស្រីខ្ញុំមានអាយុទើបតែ៣ឆ្នំា បានកាន់កូនសោរម៉ូតូមកឲ្យខ្ញុំ បន្ទាប់ពីខ្ញុំងូតទឹកសំអាតខ្លួចរួចរាល់ ហើយទាមទារឲ្យខ្ញុំឌុបវាទៅលេងសួនច្បារនៅមុខសាលាខេត្ត ទាំងខ្ញុំមិនទាន់ទាំងបានទៅជួបបងស្រី និងបងថ្លៃខ្ញុំនៅឯផ្សារផង ។ ដោយខ្លាចក្មួយយំរករឿង និងចង់ទៅមើលទិដ្ឋភាពសួនច្បារថ្មីរបស់ខេត្តផង ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តឌុបពួកគេទាំងបីនាក់ ដោយដាក់ឆាទ្រីនៅខាងមុខម៉ូតូ និងបងៗរបស់វានៅពីខាងក្រោយ រួចសំដៅម៉ូតូទៅកាន់សួនច្បារមុខសាលាខេត្តតែម្តង ។

មកដល់សួនច្បារមុខសាលាខេត្ត ខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍ចម្លែកក្នុងចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ស្ទើរតែមិនជឿថាជាសួនច្បាររបស់ខេត្តខ្លួនធ្លាប់រស់នៅ។ ក្នុងសួនច្បារមុខមានផ្ការីកស្គុះស្គាយចំរុះពណ៌ មានត្រចៀកកាំ និងសត្វកន្ទុំរុយហើរឆ្វែលឆ្វាត់ ក្រោមពន្លឺពណ៌ក្រហមដ៏ស្រទន់នៃព្រះសូរិយា នាពេលល្ងាច។ បរិវេណសួនច្បារមានក្រាលការ៉ូឡា មានបង់សម្រាប់អង្គុយកំសាន្ត មានបង្គោលភ្លើងសម្រាប់បំភ្លឺពេលរាត្រីដោយមានការរៀបចំរចនា យ៉ាងស្រស់ស្អាត។ បឹងស្នោរជាបឹងដ៏ធំមួយ ស្ថិតនៅពីចំមុខសាលាខេត្តឧត្តរមានជ័យ មានដាំដើមរំដួលនៅជុំវិញផ្ទៃបឹងទាំងមូល ដែលមានទំហំជិតមួយគីឡូម៉ែតការេបួនជ្រុង ។ ផ្ទៃបឹងត្រូវបានគេបានសំអាត មើលឃើញទឹកថ្លាឈ្វេងរលករលេញតាមខ្យល់ជំនោរមិនឈប់ឈរ ។ នៅចំកណ្តាលបឹងគេធ្វើជាកូនកោះមួយ មានសត្វកុក សត្វប្រវឹក និងសត្វស្លាបមួយចំនួនទៀតខ្លះទំ ខ្លះហើរត្រសងបង្កើតបានជាទស្សនីយភាពមួយគួរជាទីទាក់ចិត្តពន់ពេក ។ វិមានរំលឹកគុណក៏បានលេចចេញជារូបរាងឡើងយ៉ាងត្រដែត នៅផ្នែកខាងមុខឈាងខាងលិចនៃសាលាខេត្ត ។ ខ្ញុំបាននាំពួកក្មួយខ្ញុំទៅអង្គុយលើបង់ក្បែររូបសំណាកសត្វប្រើស ។ ឆាទ្រី វារត់ទៅឡើង ជិះលើកូនសត្វប្រើសតូចមួយដែលវាអាចឡើងជិះបាន ។ បម្រុងនឹងងើបទៅលើកក្មួយមកវិញ មានសំឡេងមួយបន្លឺលើពីក្រោយខ្នងខ្ញុំ៖

-សារ៉ា ម៉ែនទេ?

ខ្ញុំស្គាល់សំឡេងនេះច្បាស់ណាស់ ហើយប្រញាប់ងាកទៅរកម្ចាស់សំឡេង រួចឆ្លើយតបទាំងសប្បាយចិត្ត ៖

-បាទខ្ញុំគឺសារ៉ា ជំរាបសួរអ្នកគ្រូ

-ចាស! ជំរាបសួរ ។ អ្នកគ្រូមើលស្ទើរតែមិនស្គាល់ ខ្ពស់ហើយសជាងមុនឆ្ងាយណាស់ តែទោះរាងស្គមជាងមុនបន្តិច ។ (អ្នកគ្រូម៉ាលីបន្ថែម)

អ្នកគ្រូម៉ាលីជាគ្រូបង្រៀនភាសាខ្មែរនៅវិទ្យាល័យហ៊ុន សែនឧត្តរមានជ័យ ។ គាត់មកកំសាន្តនៅសួនច្បារជាមួយកូនប្រុសតូចរបស់គាត់ ។ ខ្ញុំបានអង្គុយជជែកលេងជាមួយអ្នកគ្រូពីនេះពីនោះសួរទុក្ខគ្នាទៅវិញទៅមក ។ អ្នកគ្រូបានសួរនាំខ្លះៗពីការសិក្សារបស់ខ្ញុំនៅឯភ្នំពេញ ៖

-សារ៉ា នៅសល់ប៉ុន្មានឆ្នាំទៀត ទើបប្អូនបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្រ

-បាទអ្នកគ្រូ នៅតែកន្លះឆ្នាំទៀត

-ភ្លេចៗត្រចៀកសោះជិតចប់ទៅហើយ កុំភ្លេចវិលត្រលប់មកខេត្តយើងវិញណាប្អូន យកចំណេះមកអភិវឌ្ឍស្រុកភូមិរបស់យើងឲ្យកាន់តែរីកចម្រើនថែមទៀត ។

-បាទអ្នកគ្រូ

-សារ៉ា ប្អូនដឹងទេ ? វិទ្យាល័យហ៊ុន សែនឧត្តរមានជ័យឥឡូវ លែងមានបញ្ហាកង្វះអាគារសិក្សាទៀតហើយ មិនមានសិស្សរៀនក្រោមដើមឈើដូចជំនាន់ពួកប្អូនទៀតទេ ។ គ្រូបង្រៀនវិញ ក៏លែងខ្វះ ឬទាញយកគ្រូអនុវិទ្យា
ល័យទៅបង្រៀនថ្នាក់វិទ្យាល័យដូចមុនទៀតហើយ ។

ខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ពេលដែលបានលឺសម្តីអ្នកគ្រូម៉ាលីនិយាយប្រាប់ខ្ញុំបែបនេះ។ អ្នកគ្រូបានបន្ថែមទៀតថា៖

-ឆ្នាំក្រោយនេះ ខាងក្រសួងនិងរៀបចំគម្រោងបង្កើតជាសកលវិទ្យាល័យមួយនៅក្នុងខេត្តរបស់យើង ។

កំពុងតែមានជំនក់ក្នុងការជជែកពីនេះពីនោះជាមួយអ្នកគ្រូ សំឡេងរបស់ វាយោ បានបន្លឺហៅរូបខ្ញុំល្វើយៗ៖

-សារ៉ា! សារ៉ា! សារ៉ា! ភ្ញាក់ឡើង ដល់ម៉ោងទៅរៀនហើយ ។

ខ្ញុំបើកភ្នែកស្ទើរតែមិនចង់រួច ស្រវ៉ាលូកទាញទូរសព្ទ ពីលើក្បាលដំណេកមកមើល ឃើញម៉ោង០១ និង៥០នាទី ខ្ញុំក៏ស្ទុះក្រោកយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ ព្រោះជិតដល់ម៉ោងចូលរៀន ។

កំពុងងូតទឹកបណ្តើរ ខ្ញុំនឹកអស់សំណើចពីយល់សប្តិទាំងកណ្តាលថ្ងៃត្រង់បណ្តើរ ។ ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តខ្លួនឯង “ ចេះតែនឹកស្រមើរស្រម៉ៃផ្តេសផ្តាស មកពីខានទៅលេងស្រុកកំណើតយូរឆ្នាំហើយ ទើបបណ្តាលចិត្តឲ្យគិតយល់សប្តិឃើញបែបនេះ។ មិនអាចទៅរួចទេ ខេត្តដែលស្ថិតនៅតំបន់ជនបទដាច់ស្រយាល ឆ្ងាយពីរាជធានីភ្នំពេញ គ្រាន់ខ្ញុំបែកពីរឆ្នាំសោះ អីក៏មានការអភិវឌ្ឍរីកចម្រើនសម្បើមម្ល៉េះ ? ក្នុងឳកាសបុណ្យចូលឆ្នាំខ្មែរ(២០០៨) នាពេលខាងមុខនេះ ខ្ញុំនឹងទៅលេងស្រុកម្តងហើយ ទោះបីជាត្រូវចំណាយសោហ៊ុយអស់ច្រើនក៏ដោយ ដើម្បីកុំឲ្យចេះតែដេកយល់សប្តិផ្ដេសផ្ដាសឃើញបែបនេះទៀត។ ខ្ញុំនឹងទៅមើលឲ្យឃើញផ្ទាល់ភ្នែកតែម្តង តើខេត្តឧត្តរមានជ័យ ទឹកដី អានុងអាណោច កណ្តោចកណ្តែងកណ្តាលព្រៃជ្រៅស្ងាត់ជ្រងំ អាចមានវាសនាល្អ ដូចជាការយល់សប្តិរបស់ខ្ញុំដែរ ឬទេ? ”

ភ្នំពេញ ថ្ងែពុធ ទី១៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១០

និស្សិត ទឹម រ័ត្នម្នី ដែលបានទទួលមរណភាព នៅកោះពេជ្រ កាលពីឆ្នាំ២០១០

Sunday, June 24, 2012

យល់សប្តិកណ្តាលថ្ងៃត្រង់