ជីវិតមនុស្សកើតមករមែងតែងទទួលបាននៅច្បាប់ធម្មជាតិ ដែលបានតាក់តែងពីសកម្មភាពនឹងដំនើរជីវិតគឺរមែងមានការចាប់ផ្ដើមនឹងសេចក្ដីបញ្ចប់ប៉ុន្តែនៅពេលមនុស្សទាំងឡាយមានមនោសញ្ចេតនារៀងខ្លួនចេះអាណិតនឹងមានក្ដីអាសូរ ដូចជាការស់នៅជាមួយគ្នាបានចាត់ទុកគ្នាដូចបងប្អូន។ នៅពេលមនុស្សដែលធ្លាប់តែរស់នៅជាមួយគ្នា បាត់សាបសូន្យធ្វើអោយមានការសោកស្តាយជាពន់ពេក ដូចជារូបខ្ញុំដែលបានមករស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញនិងស្នាក់នៅជាមួយបងស្រីចន្រ្ទានឹងសមាជិកជាច្រើនមានការសោកស្ដាយនៅពេលលឺថា បងស្រីដែលគួរអោយគោរពបែរជាមរណភាព ព្រោះថាគាត់ជាមនុស្សរស់រាយ រាក់ទាក់ ចេះជួយធុរៈ ដល់នាក់ដ៏ទៃ នឹងជានិស្សិតមួយដែលមានសមត្ថភាពក្នុងការជួយដល់សង្គមក៏ជួយខ្លួនឯងព្រមទាំងគ្រួសារប៉ុន្តែជាអកុសលមនុស្សល្អបែរជាស្លាប់។ ក្នុងខណៈពេលដែលពួកខ្ញុំបានរស់នៅជួបជុំគ្នាគឺមានភាពសប្បាយយ៉ាងក្រៃលែង។ នៅពេលខ្ញុំនឹកឃើញអនុស្សាវរីយ៍ដែលធ្លាប់ឃើញគាត់សើចលេងជាមួយសមាជិកទាំងអស់ជាពិសេសនៅពេលដែលពួកយើងបានធ្វើពិធីញ៉ាំអាហារជាមួយគ្នានៅក្នុងសមាគម ដែលពួកយើងបានរស់នៅ។ ជាងនេះទៅទៀតដែលធ្វើអោយរូបខ្ញុំភ្លេចមិនបានគឺសកម្មភាពមួយដែលថ្ងៃបងប្រធានសមាគម គាត់ធ្វើកំប្លែងដោយស្លៀកសំពត់និងអាវស្រីហើយពួកយើងនាំគ្នាសើចសប្បាយជាមួយនឹងគាត់។ ម្យ៉ាងទៀតបងចន្រ្ទាជាបុគ្គលម្នាក់ម៉ឺងម៉ាត់ ម៉ត់ចត់នឹងការងារ ហើយជាស្រ្តីមានទំនួលខុសត្រូវរាល់ទង្វើដែលគាត់ធ្វើ។ជាងនេះទៀតសោតការរស់នៅរបស់គាត់មានប្រាស្រ័យទាក់ទង់ល្អមិត្តរួមថ្នាក់និងលោកគ្រូផងដែរ។ ក្នុងរយៈពេលដែលខ្ញុំបានមករស់ក្នុងគេហដ្ឋានជាមួយនឹងពួកគាត់គឺខ្ញុំមានការគោរពកោតសរសើររាល់ទង្វើដែលគាត់ធ្វើទាំងឡាយ។ ខ្ញុំមានសេចក្ដីសោកស្ដាយខ្លាំងនៅពេលមានសមាជិកត្រូវបាត់បង់ជារៀងរហូតរាល់ការនឹកឃើញសកម្មភាពនឹងអនុស្សាវរីយ៍ទាំងឡាយធ្វើអោយខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកហើយមានសេចក្ដីព្រួយនៅក្នុងខ្លួនហើយជាចុងក្រោយខ្ញុំបួងសួងសូមអោយវិញ្ញាណក្ខន្ធរបស់បងស្រីជួបតែសេចក្ដីកុំបីឃ្លៀងឃ្លាតឡើយ៕
ឈ្មោះ បូ វិណៃ