នាងខ្ញុំឈ្មោះ ហោន ចន្រ្ទា មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តឧត្តរមានជ័យ។ គ្រួសាររបស់ នាងខ្ញុំគឺជាកសិករ។ ចាប់តាំងពីនាងខ្ញុំមានអាយុ៩ឆ្នាំ នាងខ្ញុំបាន ចាកចេញពីឪពុកម្ដាយមកនៅផ្ទះម្ដាយមីង ដើម្បីបន្តការសិក្សានៅថ្នាក់ទី៣ រហូត ដល់ថ្នាក់ទី៩ ព្រោះនៅភូមិរបស់នាងខ្ញុំពុំមានសាលារៀនទេ គឺភូមិដាច់ស្រយាលមែនទែន ណាមួយគឺជាភូមិដែលទើបតែបង្កើតថ្មី។ ការចេញទៅបន្ដការសិក្សា បានផ្លាស់ប្ដូរម្ដងទៀតនៅពេលនាងខ្ញុំឈានចូលដល់ថ្នាក់ទី១០ គឺត្រូវមករស់នៅ ជាមួយម្ដាយមីងនៅទីរួមខេត្ត។ ជាធម្មតាទេការដែលចេញមកស្នាក់នៅផ្ទះដែល មិនមែនជាផ្ទះរបស់ខ្លួនគឺតែងតែជួបប្រទះនូវការលំបាកមួយចំនួនតូច គឺយើងមានការខ្លាចចិត្តម្ចាស់ផ្ទះ ព្រោះពុំសូវមានពេលជួយធ្វើកិច្ចការប៉ុន្មានទេ។ ទោះបីជាការ សិក្សាមានឧបសគ្គច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នាងខ្ញុំមិនដែលមានចិត្តរាថយដែរ ធំបំផុតនោះគឺត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីបានសម្រេចគោលបំណងរបស់នាងខ្ញុំ។ ពេលឈានចូលមកសិក្សានៅទីរួមខេត្តភ្លាម ខ្ញុំសង្កេតឃើញថាការសិក្សាមានការរីកចំរើនជាងពីមុនទាំងផ្នែកភាសា និងចំណេះដឹងផ្សេងៗ ព្រោះមានសាលារៀន បន្ថែមមួយចំនួននៅទីនោះ។ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំការសិក្សាចេះតែមានការ រីកចម្រើនទៅមុខជាលំដាប់ ហើយទាំងនេះក៏ដោយសារតែការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ ខ្ញុំដែរ។ នៅពេលដែលនាងខ្ញុំរៀនបានដល់ថ្នាក់ទី១២ ក៏បានសម្រេចនូវការតាំងចិត្តរបស់នាងខ្ញុំមួយ គឺនាងខ្ញុំបានប្រលងជាប់ជាសិស្សពូកែថ្នាក់ខេត្ត ផ្នែក អក្សរសាស្ត្រខ្មែរ។
នៅពេលដែលលទ្ធផលប្រលងបង្ហាញថានាងខ្ញុំបានជាប់អាហារូបករណ៍ ត្រូវ ឡើងមករៀននៅភ្នំពេញ នាងខ្ញុំត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏ជាដំណឹងមួយដែល ធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់នាងខ្ញុំរីករាយបំផុត។ ពេលឈានចូលភ្នំពេញដំបូង នាងខ្ញុំមិនបានស្គាល់នរណាម្នាក់សោះ ហើយក៏ជាលើកទីមួយដែរដែលមកទីនេះ។ ពេលមកដល់នាងខ្ញុំបានជួលបន្ទប់មួយ រស់នៅជាមួយមិត្តភក្តិអស់រយៈពេល ១ខែ ដោយជីវភាពមានការខ្វះខាត នាងខ្ញុំក៏បានដាក់ពាក្យសុំស្នាក់នៅក្នុងសមាគមនិស្សិតឧត្តរមានជ័យ។ ពេលចូលមករស់នៅក្នុងសមាគមឃើញថាបងៗជំនាន់មុនសុទ្ធតែជាអ្នកមានបទពិសោធន៍ និង ជាអ្នកចេះដឹងអាចផ្ដល់នូវយោបល់យ៉ាងច្រើនដល់នាងខ្ញុំ។
ហើយការរស់នៅទីនេះម្នាក់ៗសុទ្ធតែខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ។ សមាគមនិស្សិតឧត្តរមានជ័យបានបង្កើតឡើង ក៏ដោយសារតែការខិតខំប្រឹង ប្រែងស្វែងរកជំនួយពីក្រៅប្រទេសរបស់បង ខូ តារាឫទ្ធិ ហើយគាត់តែងតែណែនាំឲ្យខំរៀន ចេះធ្វើអ្វីៗឲ្យមានប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្លួនឯងក៏ដូចជាអ្នកដទៃ កុំខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាឥតប្រយោជន៍។ ទាំងនេះគឺជាគុណបំណាច់ដ៏ធំធេងដែលពួកយើងមិនអាចបំភ្លេចបាន។ ដើម្បីតបស្នងសងគុណគាត់ ក៏ដូចជាអ្នកមានគុណរបស់ខ្ញុំ នាងខ្ញុំនឹងខិតខំរៀនដើម្បីទទួលការងារមួយល្អសម្រាប់ជីវិត និងជួយអភិវឌ្ឍន៍ខេត្តឧត្តរមានជ័យ ដើម្បីឲ្យមានការរីកចម្រើនដូចខេត្តដទៃនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ។ នេះគឺជាអ្វីដែល នាងខ្ញុំតែងតែរំពឹងទុក។
ឥឡូវនេះនាងខ្ញុំជានិស្សិតឆ្នាំទី១ នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ មហាវិទ្យាល័យសង្គមសាស្ត្រ និង មនុស្សសាស្ត្រ ដេប៉ាតឺម៉ង់អក្សរសាស្ត្រខ្មែរ។ ហើយចំពោះជំនាញនេះ គឺនាងខ្ញុំមានការពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បាន ប៉ងទុកជាយូរមកហើយដែរ។ ការមកសិក្សាទៅទីក្រុងភ្នំពេញបានធ្វើឲ្យនាងខ្ញុំមានការអភិវឌ្ឍន៍ និង រីកចម្រើនជាងមុនឆ្ងាយព្រោះថានៅទីនេះមាន បណ្ណាល័យសម្រាប់ស្រាវជ្រាវ មានពេលសម្រាប់ពិភាក្សាជាមួយមិត្តភ័ក្ដិ ដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរបទពិសោធន៍គ្នាទៅវិញទៅមក មានលោកគ្រូ អ្នកគ្រូដែលតែងតែផ្ដល់ឲ្យនូវចំណេះដឹងទាំងឡាយដែលគាត់មាននិងមានសាលារៀនបន្ថែមច្រើន។ នាងខ្ញុំបានប្ដេជ្ញារួចជាស្រេចហើយថានាងខ្ញុំនឹងខំរៀនឲ្យបានពូកែ ទោះបីជា មានឧបសគ្គច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ពិតណាស់ម្នាក់ៗដែលបានឈានចូលមក រៀននៅទីក្រុងភ្នំពេញគឺមានគោលបំណង និង ការតាំងចិត្តរៀងៗខ្លួន។ ចំណែកនាងខ្ញុំវិញក៏ដូចគ្នាដែរ ការដែលចាកចេញពីផ្ទះមកបន្តការសិក្សានៅ ទីនេះគឺចង់បាននូវភាពជោគជ័យ ដែលនាងខ្ញុំតែងតែរំពឹងទុកក្នុងចិត្តតាំងពីកុមារមកម្ល៉េះ។
គោលបំណងទៅថ្ងៃអនាគតនាងខ្ញុំចង់ទទួលបាននូវការងារមួយដ៏សមរម្យ សម្រាប់ជីវិតរបស់នាងខ្ញុំ ចង់ឃើញគ្រួសាររបស់នាងខ្ញុំមានជីវភាពធូរធារជាង សព្វថ្ងៃនេះ ចង់ឃើញខេត្តឧត្តរមានជ័យក្លាយជាខេត្តមួយមានការរីកចម្រើនខ្លាំងទីបំផុត។ ជាពិសេសបំផុតនោះគឺចង់ឃើញខ្លួនឯងមានការងារមួយពិតប្រាកដ និងក្រុមគ្រួសារមានសុភមង្គល មានភាពសប្បាយរីករាយ និងមានការ គោរពរាប់អានពីអ្នកដទៃ។
ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី ០៩ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៩
ហោន ចន្ទ្រា