Saturday, February 5, 2011

ប្រ​វត្តិ​ភូមិ​គោល​ថ្មី​

ប្រ​វត្តិ​ភូមិ​គោល​ថ្មី​

     ដោយ ឡាន ចំណាន  
     ភូមិ​គោល​ថ្មី​ ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ឃុំ​ កូន​ក្រៀល​ ស្រុក សំរោង ខេត្ត ឧត្តរមានជ័យភូមិ​នេះ​មាន​ចម្ងាយ​ពី​ទី​រួម​ខេត្ត​ប្រមាណ​ ១០​គម ផ្លូវ​ជាតិ​លេខ​ ៦៨​B តាម​ដង​បណ្ដោយ​ផ្លូវ​ទៅ​ព្រំដែន​អូរ​ស្មាច់​(ទល់​ព្រំដែន​ថៃ​) ភូមិ​នេះ​មាន​ព្រំ​ប្រទល់​ខាង​កើតទល់​ភូមិ​ តាម៉ាន ខាងត្បូង​ទល់​ ភូមិ​ថ្នល់​បត់​ ខាង​លិច​ទល់​វាល​ស្រែ​ខាង​ជើង​ទល់​ ភូមិ​ត្រពាំង​ស្លែង​។ប្រជាជន​ភូមិ​នេះ​ច្រើន​ប្រកប​របរ​កសិកម្ម​ធ្វើ​ស្រែ​ចម្ការ​។ ក្រៅ​ពី​នេះ​នៅ​រដូវប្រាំង​​គេ​តែង​តែ​ចូល​ព្រៃ​ដើរ​បរបាញ់​សត្វ​យក​មក​ធ្វើ​ជា​ចំណី​អាហារ ​រី​ឯ​អ្នក​ខ្លះ​ប្រវាស់​ដៃ​គ្នា​កាប់​ឆ្ការ​ព្រៃ​យក​ដី​មក​ធ្វើ​ស្រែ​ចម្ការ​ និង​មួយ​ចំ​នួន​តូច​បាន​ឆ្លង​ដែន​ចូល​ទៅ​ប្រទេស​ថៃ​ធ្វើ​ជា​កម្មករ​សំណង​ស៊ី​ឈ្នួល​គេ​យក​ប្រាក់​មក​ផ្គត់ផ្គង់​ក្នុង​ជីវភាព​គ្រួសារ​។
         ភូមិ​នេះ​មាន​ដើម​កំណើត​យូរ​លង់​ណាស់​មក​ហើយ​ដោយ​មាន​ដូច​តទៅ​៖ តាម​តំណាល​ចាស់​ៗ​រស់​នៅ​ភូមិ​និទាន​ត​ៗ​គ្នា​ ជាពិសេស​លោក​មេ​ភូមិ​ឈ្មោះ​ សុង​ សិទ្ធិ បច្ចុប្បន្ន​នេះ​គាត់​បាន​ផ្ដល់​ព័ត៌មាន​ថា​ភូមិ​នេះ​បាន​កកើត​តាំង​ពី​សម័យ​បារាំង​(បារាំង​ចូល​មក​ដាក់​អាណានិគម​ខ្មែរ​)មក​ម្លិះ។ ក្រោយ​ពី​ពេល​ដែល​ខ្មែរ​ទទួល​បានឯក​រាជ្យ​ពី​បារាំង​ហើយ​ភូមិ​នេះ​ក៏​មាន​ប្រជាជន​មក​សង់​ផ្ទះ​នៅ​តាម​បណ្ដោយ​ ផ្លូវ​ដាច់​ឆ្ងាយ​ពី​គ្នា​។ រហូត​មក​ដល់​អំលុង​ឆ្នាំ​១៩៧៥​ និង ១៩៧៩​ ជា​សម័យ​របប​ប្រល័យ​ពូជសាសន៍​(ហៅ​ថា​ជំនាន់​ប៉ុលពត​)។ប្រជាជន​ទូទៅ​ និង​ប្រជាជន​នៅ​ភូមិ​នេះ​ត្រូវ​បាន​ទាហាន​ខ្មែរ​ក្រហម​ប៉ុលពត​ជម្លៀស​យក​ទៅ​នៅ​តាម​ការដ្ឋាន​បែក​ឆ្ងាយ​ពី​ប្ដី​ប្រពន្ធ​កូន​បងប្អូន។ នៅ​ខាងកើត​ភូមិ​នេះ​មាន​ការដ្ឋាន​មួយ​ស្ថិត​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ភូមិ​​ខ្មុំ​​ប្រមាណ​ជា​១គ ម ប្រជាជន ត្រូវ​បាន​គេ​បង្ខំ​អោយ​លើក​ទំនប់​ទាំង​យប់​ ទាំង​ថ្ងៃ​ដេក​មិន​ឆ្អែត​ហូប​មិន​គ្រប់គ្រាន់​ ជំងឺ​រាតត្បាត​ ខ្លះ​សត្វ​ពិស​ខាំ​។​​​ទំនប់​នេះ​មាន​ការ​បាក់​ស្រុត​ខ្លះ​ៗ​ដោយ​ទឹក​ជំនន់​ និង​ប្រជាជន​ដើរ​ដេញ​គោ​ក្របី​ឆ្លងកាត់​ទៅ​ស្រែ​សព្វ​ថ្ងៃ​គេ​ហៅ​ទំនប់​នេះ​ថា​ទំនប់​គ្រាប់​ពោត​។ ដោយ​ឡែក​នៅ​ខាងកើត​ទំនប់​នេះ​មាន​ទួល​ប្រាសាទ​​បុរាណ​មួយ​ហៅ​ថា​ប្រាសាទ​ ល្បើនិង​មាន​ស្រះ​ទឹក​មួយ​នៅ​ឆៀង​ខាងកើត​នៃ​ប្រាសាទ​នេះ​សព្វថ្ងៃ​ក្រោយ​ពីរំ​​ដោះ​ថ្ងៃ​៧​ មករា​​ រួច​មក​ប្រជាជន​បាន​វិលត្រឡប់​ចូល​មក​ជួប​បង​ប្អូន​ម្ដាយ​ឪពុក​នៅ​ភូមិ​កំណើត​វិញ​ ប៉ុន្តែ​ខ្លះ​បាន​ស្លាប់​ក្នុង​គ្រា​ពេល​ដែល​ធ្វើ​ការ​ដោយ​ខ្វះ​ចំណីអាហារ​ហូប​មិន​គ្រប់គ្រាន់​ខ្លះ​ត្រូវ​បាន​គេ​យក​ទៅ​សម្លាប់​ចោល​
​​​​​​ ​​     បន្ទាប់​មក​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៨៨មាន​ទាហាន​បារ៉ា​ចូល​មក​លួច​ប្លន់​ទ្រព្យសម្បត្តិ​របស់​ប្រជាជន​​ហើយ​បាន​ដាក់​មីន​តាម​ផ្លូវ​​ និង​តាម​ព្រៃ​ធ្វើ​អោយ​គោក្របី​ និង​ប្រជាជន​ដើរ​ជាន់​មីន​ផ្ទុះ​ស្លាប់​​បាត់បង់ជីវិត ខ្លះ​រង របួស​ពិការ​ដៃជើង​។ ភូមិ​នេះ​មាន​ប្រជាជន​ ជនជាតិ​ដើម​ភាគតិច​(កួយ​)រស់​នៅ​ផង​ដែរ​ហើយ​សព្វ​ថ្ងៃ​មាន​ចំនួន​ប្រជាជន​រស់​នៅ​ ១៥៥​ គ្រួសារ​។ សព្វ​ប្រជាជន​មាន​ជីវភាព​លក្ខណៈ​ល្អ​មធ្យម​ដោយ​ពួក​គេ​មមាញឹក​នឹង​ការងារ​ ដាំដំនាំ​ ធ្វើ​ស្រែ​ចម្ការ​