ដីបាក់គឺជាឈ្មោះភូមិមួយដែលស្ថិតក្នុងទឹកដីស្រុកបន្ទាយអំពិលនៃខេត្តឧត្តរមានជ័យ
ហើយភូមិនេះដែរមានតាំងនៅជាប់ជើងភ្នំដងរែកផ្ទាល់នៅជិតនិងច្រករបៀងជប់គគី តែបើយើងចង់ធ្វើដំនើរទៅភូមិជប់គគី
គឺចាំបាច់ត្រូវតែឆ្លងកាត់ភូមិនេះ ព្រោះផ្លូវឆ្ពោះទៅកាន់ជប់គគី គឺពុះចំពាក់កណ្ដាលនៃភូមិដីបាក់នេះ។
បើយើងធ្វើដំនើរទៅភូមិជប់គគីពេលទៅដល់ជើងភ្នំយើងនឹងឃើញភូមិដីបាក់ហើយឆ្លងកាត់ភូមិនេះ
នឹងឃើញផ្ទះរបស់ប្រជាជនដែលសង់ក្បែរៗផ្លូវទាំងសងខាង តែផ្ទះខ្លះមានលក្ខណៈដូចជាខ្ទមខ្លះ
ធំជាងខ្ទម។ ភូមិនេះដែរត្រូវបានបង្កើតឡើងតាំងពីសម័យខ្មែរក្រហមមកម្លេះ
តែក្រោយមកបាត់បង់ហើយក៏បានកើតឡើងវិញប្រហែលជានៅឆ្នាំ១៩៩១ ដែលនៅទីនោះគឺជាទីតាំងរបស់ពួកខ្មែរក្រហមកាលពីសម័យនោះ។ មូលហេតុធ្វើអោយភូមិនេះបាត់បង់នោះគឺដោយសារតែក្នុងប្រទេសកម្ពុជាយើងមានសង្រ្គាមដូចនេះហើយបានជាធ្វើអោយភូមិនេះរលាយហិនហោច
ហើយមិនតែប៉ុនោះបានបន្សល់ទុកនូវគ្រាប់មីនកប់ក្នុងដីជាច្រើនតាមបណ្ដាភ្នំដងរែកនិងតំបន់ផ្សេងៗទៀតជាច្រើន។
ដោយសារតែសង្គ្រាមនេះហើយបានបន្ស់ជនពិការ ស្រ្តីមេមាយនិងក្មេងកំព្រាជាច្រើននៅពេលបច្ចុប្បន្ន
លើសពីនេះទៀតនោះភ្លើងសង្រ្គាមបានបំផ្លាញភូមិឋានរបស់ប្រជាជន និងទ្រព្យសម្បត្តិមួយចំនួនរបស់ប្រជាពលរដ្ឋអ្វីដែលពិសេសនោះគឺឪពុកព្រាត់កូន
ប្ដីព្រាត់ប្រពន្ធបងព្រាត់ប្អូន ទីកន្លែងដែលធ្លាប់តែមានមនុស្សរស់នៅប្រែជាស្ងាត់ជ្រងំគ្មានមនុស្សឃើញតែកំទេច់កំទីផេះផ្ទរបស់ប្រជាពលរដ្ឋដែលបំផ្លាញដោយសង្រ្គាម។
តែក្រោយមកភូមិនេះត្រូវបានបង្កើតឡើងវិញបន្ទាប់ពីប្រទេសកម្ពុជាយើងមានសន្តិភាពលេញគឺប្រហែលជាចាប់ពីឆ្នាំ២០០២
ភូមិនេះមានប្រជាពលរដ្ឋទៅរស់នៅមានផ្ទះមួយៗ តែក្រោយមកទៀតកំនើនប្រជាជនក៏ចេះកើនឡើងរហូតកើតចេញជារូបរាងភូមិនេះម្ដងទៀតដែលមានរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ។
ភូមិនេះមានផ្ទៃដី ទទឹងប្រហែលជា២០០ម៉ែត និងបណ្ដោយប្រហែល៥៥០ម៉ែតឬអាចលើសនេះ។
ភូមិដីបាក់មានផ្លូវមួយពុះកាត់ចំពាក់កណ្ដាលបណ្ដោយភូមិពីត្បូងទៅជើងរហូតទៅដល់ច្រកចូលទឹកដីថៃ។
សព្វនេះផ្ទះរបស់ប្រជាពលរដ្ឋនៅភូមិនោះមានពីជួរនៅសងខាងផ្លូវគឺខាងលិចផ្លូវមួយជួរនិងខាងកើតផ្លូវមួយជួរទៀត
ប្រជាជនភាគច្រើនដែលរស់នៅទីនោះគឺមានអ្នកចំនូលមកពីតំបន់ផ្សេងៗខ្លះនិងអ្នកដែលធា្លប់រស់នៅទីនោះពីមុនមកខ្លះ។
ភូមិនេះមានប្រជាជនរស់នៅអាចលើសពីមួយរយគ្រួសារឡើងទៅភាគច្រើនអ្នកភូមិនោះមានជីវភាពខ្វះខាតណាស់ដោយសារតែនៅតំបន់ទាំងនោះខ្វះដីសម្រាប់ធ្វើស្រែ
ព្រោះវាជាតំបន់ភ្នំដីនៅបណ្ដាតំបន់នោះមានលក្ខណៈខ្ពស់(តឺល)ហើយដីមិនស្មើគ្នាមានខ្ពស់មានទាបតែភាគច្រើនជាដីខ្ពស់
ដូចនេះហើយបានជាខ្វះដីសម្រាប់ធ្វើស្រែ។ នៅតំបន់នោះគឺសំបូរដីចំការ ដែលអាចអោយប្រជាជនធ្វើចំការបានខ្លះប៉ុន្តែមិនមានលក្ខណៈធំនោះទេ។
តែមួយរយៈពេលចុងក្រោយនេះប្រហែលជាចាប់ពីឆ្នាំ២០០៩រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះប្រជាជននៅទីនោះនិយមដាំដំឡូងមី
ដែលផលដែលទទួលបានពួកគេលក់ទៅអោយឈ្មួ្ញនៅក្នុងតម្លៃដែលថោកហើយមិនថេរដោយសារតែគ្មានទីផ្សារពិតប្រាកដដូចនេះហើយបានជាឈ្មួញហានទិញក្នុងតម្លៃមួយដែលថោក។
ដូចនេះហើយធ្វើអោយប្រជាជនមិនសូវមានទឹកចិត្តក្នុងការដាំដំណាំនោះ ព្រោះពេលដាំបានតម្លៃទាបពិបាកនិងលក់
ដូចជានៅដើមឆ្មាំ២០១២ថ្មីៗនេះតម្លៃដំឡូងមីនគឺធ្លាក់ចុះខ្លាំងមែនទែនសិងតែមិនដំនើរការ។
ប្រជាជនរស់នៅតំបន់នោះគឺពិងផ្អែកលើធម្មជាតិទាំងស្រុងព្រោះប្រជាពលរដ្ឋមិនទាន់មានការយល់ដឹងច្បាស់លាស់អំពីបញ្ហាអនាម័យនិងសុខភាព
លើសពីនេះទៀតនោះគឺបញ្ហានៃការអប់រំ ក្មេងៗនៅទីនោះភាគច្រើនគឺមិនបានទទួលការអប់រំពីសាលានោះទេមិនតែប៉ុនោះខ្វះមណ្ឌលសុខភាពសាលារៀន
មន្ទីរពេទ្យនៅឆ្ងាយរហូតដល់ទីរួមស្រុក ប្រជាជនខ្វះមធ្យោបាយសម្រាប់ធ្វើដំនើរទៅសំរាកព្យាបាលពេលមានជម្ងឺ។
ក្មេងៗភាគច្រើននៅទីនោះមិនបានចូលសាលាដោយសារតែពុកម្ដាយរបស់ពួកគេមិនបានយល់ដឹងអំពីបញ្ហាទាំងនេះ
ហើយរួមផ្សំនិងខ្វះគ្រូបង្រៀននិងសាលារៀនផងនោះ ទាំងនេះហើយជាបញ្ហាចោទរបស់ពួកគេនៅទីនោះ។
ដោយសារតែភូមិនោះនៅឆ្ងាយពីទីប្រជុំជននិងទីរួមស្រុកដូចនេះហើយកម្រនិងមានអង្កការផ្សេងៗចុះទៅដល់ណាស់
ទាំងនេះគឺជាការលំបាករបស់ប្រជាជនដែលរស់នៅទីនោះ៕៚
ឡាទីនន័រ