ពាក់ព័ន្ធនឹងប្រាសាទតាមាន់ ស្ថិតនៅស្រុកអំពិល ខេត្តបន្ទាយមានជ័យបច្ចុប្បន្ន មានរឿងតំណាលថា ’ដើមឡើយ មានតាម្នាក់ឈ្មោះ តាមាន់ ។ តាមាន់គឺ ជាស្តេចយីកេ គ្រប់គ្រងនៅនគររាជ ។ ស្តេចយើងនេះ ជាស្តេចឪ របស់ស្តេចអូលូ គ្រងនៅខ្មែរក្រោម ។ ទាំងពីរជាស្តេចខ្មែរ ។ តែស្តេចខ្មែរខាងណោះ (អូលូ) ជាកូនមកចាប់ស្តេចឪ (យីកេ) យើងខាងណេះ ទៅសម្លាប់ ។ មិនដឹងតាមាន់ស្តេចឪធ្វើខុសអីទេ បានជាគាត់ត្រូវគេយកទៅសម្លាប់ ។ ប្រហែលជាគាត់គោងរ៉ាត់បាន (រដ្ឋបាល) ទេដឹង ?
ពេលនោះកូនលបមើលឃើញ ឪពុកមិនងាប់ ម្តាយឈ្មោះយាយផាត់ងាប់ ។
ប្រាសាទតាមាន់ នាសម័យអង្គរ (ម.ត ១៩៩០)
ស្តេចយីកេ ខ្មែរយើងខាងណេះ ក៏មកផ្ទះវិញ មិនឃើញប្រពន្ធ ពេលត្រឡប់មកវិញ តែតាមផ្លូវក៏បានឃើញប្រាសាទនេះ ហើយក៏គេដាក់ឈ្មោះថា ប្រាសាទតាមាន់”។ ពីដើម ពេលយប់ប្រាសាទចេញពន្លឺខៀវ ព្រោះពីដើម មនុស្សខ្លាំងពូកែ ។ ប្រាសាទស័ក្តិសិទ្ធិណាស់ ។
ខាងលើនេះ គឺជាការតំណាលរបស់អ្នកស្រុកមួយនាក់ ដែលរស់នៅក្បែរប្រាសាទនេះ តែស្ថិតក្នុងបង្គោលសីមាថៃបច្ចុប្បន្ន គឺភូមិរុន ឬបានរុន នៅខេត្តសុរិន្ទ្រ នៅថ្ងៃទី ២០ ខែកក្កដា ឆ្នាំ ១៩៧៩ ។
ជាព័ត៌មាន សូមជម្រាបថា នៅទីនេះពាក្យគោង មានន័យថា ក្បត់ ក្បត់រដ្ឋបាលជាពាក្យខ្មែរសុទ្ធសាធ ។ គឺពាក្យនេះហើយដែលបានឲ្យកំណើតទៅឲ្យពាក្យយូគង សព្វថ្ងៃនេះ ។ ពាក្យរដ្ឋបាលត្រូវបានអានថា រ៉ាត់បាន តាមសំនៀងសៀម ។
រីឯពាក្យ មាន់ នៅទីនេះ គឺប្រហែលជាមិនសំំដៅសត្វមាន់នោះទេ ក៏ប៉ុន្តែអាចជាពាក្យកំឡាយ វរ្ម័ន ដែលជាគោរមងាររបស់ព្រះមហាក្សត្រខ្មែរនាសម័យបុរាណ ដែលខ្មែរសុរិន្ទ្រចេញសម្លេងថាម័ន។ ប៉ុន្តែនេះគ្រាន់តែជាសម្មតិកម្មមួយប៉ុណ្ណោះ ៕ (ម.ត្រាណេ)