ព្រាលគឺជារុក្ខជាតិមួយប្រភេទដែលមានសារប្រយោជន៍ច្រើនសម្រាប់ប្រជាជនដែលរស់តំបន់ស្រុកស្រែចំការ
សម្រាប់ធ្វើជាឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ
ដូចជាចំណងចងសំណាប
ចងនំអន្សមនិងយកទៅធ្វើជាចំណងសម្រាប់បំពេញតម្រូវការផ្សេងៗទៀតក្រៅពីនេះ។
រុក្ខជាតិព្រាលនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាយើងបច្ចុប្បន្ននេះ
នូវមាននៅឡើយ
គឺមិនទាន់ផុតពូជនោះទេ។
តែបើតាមការសង្កេតមើលឃើញថា
រុក្ខជាតិនេះមានដុះនៅតាមតំបន់មួយចំនួនតែប៉ុណ្ណោះ
តែតំបន់ខ្លះគ្មានទេរុក្ខជាតិប្រភេទនេះនោះទេ។
វាមានដុះតាមតំបន់ព្រៃរបោះ
ក្បែរៗមាត់ត្រពាំងក្នុងព្រៃ
មាត់អូរប្រឡាយនិង តំបន់
ក្រឡិកក្រឡុកដែលទឹកដក
នូវតាមព្រៃនារដូវវស្សា។
ហើយវាមានដុះបង្កប់ក្នុងព្រៃមាត់អូរប្រឡាយ
និងត្រពាំងទាំងនោះ
ក្រៅពីនេះវាមានដុះតាមទីទួលខ្ពង់រាបភ្នំមួយចំនួន
ដូចជានៅទឹកដីស្រុកបន្ទាយអំពិលនៃខេត្តឧត្តរមានជ័យ
នៅតំបន់ទាំងនោះចាប់ពីជើងភ្នំដងរែកចុះរហូតមក(តំបន់នៃព្រៃខ្លះ)
ដីតាមតំបន់ទាំងនោះគឺមិនស្មើទេខ្ពស់ខ្លះ
ទាបខ្លះកន្លែងណាដែលទាបអាចអោយប្រជាជនប្រកបរបរ
កសិកម្មបានខ្លះ
ដូចជាធ្វើស្រែចំការនិង
ដំណាំផ្សេងៗដែលអាចធ្វើទៅបាន។
នៅតាម
ព្រៃរបោះនៃតំបន់ទាំងនោះមានរុក្ខជាតិព្រាលនេះដុះខ្លះ
តែកន្លែងខ្លះគ្មានរុក្ខជាតិប្រភេទនេះទេ
បើតាមដឹងភាគច្រើនវាមានតំបន់ព្រៃដែលរដូវវស្សាមានទឹកដកតិចៗមិនជោគជាំច្រើនពេកទេ
តែតំបន់សំណើមបង្គួររុក្ខជាតិនេះគឺវាលូតលាស់ល្អណាស់
លើសពីនេះទៀតនោះតាមខ្ពង់រាបមួយចំនួនខ្លះទៀតក៏លូតលាស់ល្អដែរ
ជាពិសេសនោះបើកន្លែងខ្លះ
ដែលមិនសូវមានមនុស្សកាប់យកមកប្រើប្រាស់ទេដើមរបស់វាដុះរហើងល្អទៀតផង
ពេលយើងមើលទៅស្រស់ស្អាតណាស់រួមផ្សំនិងស្លឹកដ៏ខៀវស្រស់របស់វាផង។
រុក្ខជាតិនេះដុះជាគុម្ពៗ
តែក្នុងមួយគុម្ពៗនោះមានច្រើនដើម
ហើយដើមរបស់វាដុះដង្ហែពីមួយគុម្ពទៅមួយគុម្ពក្បែរៗគ្នា។
បើតាមការសង្កេតមើលរុក្ខជាតិព្រាលដើមរបស់វាមានទំហំប៉ុនៗម្រាមដៃ
ឬអាចធំជាងនេះអាស្រ័យទៅតាមអាយុកាលរបស់វា
និងតំបន់ដែលដុះលូតបានល្អ។
បើវាមានអាយុច្រើន
មិនដែលមានមនុស្សកាប់និងភ្លើងឆេះនោះ
ដើមរបស់វាធំ
ហើយវាមានប្រវែងពីមួយម៉ែត្រទៅពីរម៉ែត្រជាង
ឬអាចលើសនេះបើកន្លែងណាវាលូតលាស់ល្អ
តែស្លឹកវាមានលក្ខណៈខុសពីរុក្ខជាតិដទៃត្រង់ថានៅផ្នែកខាងក្រោមមានដូចជាភួយៗ(មម្មេសៗ)
រាងស្រដៀងនិងស្លឹកទំពាំងបាយជួព្រៃ។
តែផ្នែកខាងលើនៃស្លឹកវាដូចជាស្លឹករុក្ខជាតិដទៃគឺរលោងធម្មតា។
បញ្ជាក់ផងដែរថាស្លឹកព្រាលប្រសិនបើដើរអត់បានពាក់អាវកាត់វា
អាចធ្វើអោយយើងស្កៀបឬរមាស់បាន
ប៉ុន្តែវាគ្មានប្រតិកម្មអ្វីនិងស្បែករបស់មនុស្សយើងទេ។
នៅពេលគេត្រូវការវាយកធ្វើជាចំណងដូចជាវេចអន្សមឬក៏ចងដៃសំណាបនិង
របស់ផ្សេងៗ ឬក៏វេញជាខ្សែ
ចងគោ ឬ ខ្លុះគោ
នោះគេទៅកាប់វាហើយ
យកមកបក យកតែសំបកវា
រួចហើយគេយកសំបក
មកកោសឬ
លាត់យកផ្នែកខាងក្រៅវាចេញរួចហើយយើងអាចយកមកប្រើប្រាស់បាន។
តែដើមវានៅពេលដែលគេបកយកសំបកហើយនោះគេចោលឬ
យកធ្វើអ្វីផ្សេងៗ
ភាគច្រើន(ឆ្អឹងព្រាល)ត្រូវបានគេចោលបើនៅតាមស្រុកស្រែចំការ។
ក្រៅពីនេះទៅទៀតនោះបើយើងចង់យកមកទុកដើម្បីប្រើប្រាស់បានយូរ
យើងអាចកាប់វាយកមកបកដាក់ហាលថ្ងៃអោយស្ងួតរួចយើងលើកវាទុកនៅកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាព
នៅពេលដែលចង់យកមកប្រើប្រាស់ក្នុងលក្ខណៈធ្វើជាចំណងតូចតាចបាន
យើងត្រូវយកដាក់ត្រាំទឹកពីបីទៅប្រាំនាទីសិនមុននិងយើងវាមកប្រើប្រាស់
ដើម្បីអោយវាស្វឹតជាប់ល្អ។
ពិសេសជាងនេះទៅទៀតនោះមនុស្សចាស់សម័យមុន
យកព្រាលមកវេញធ្វើជាខ្សែសម្រាប់ចង់គោក្របីបានទៀតផងដោយសារសម័យមុនប្រជាជនតាមស្រុកស្រែចំការមួយចំនួន
ខ្វះខាតលុយកាក់សម្រាប់ទិញខ្សែនៅតាមទីផ្សារ។
តែបច្ចុប្បន្ននេះរុក្ខជាតិព្រាលកំពុងតែរងនូវការហិនហោចជាបណ្ដើរៗហើយដែរ
ដោយសារការកើនឡើងនៃចំនួនមនុស្សនិង
សកម្មភាពមួយចំនួនរបស់មនុស្ស
ដុតព្រៃឆ្ការព្រៃដើម្បីយកដីធ្វើកសិកម្ម
ដូចនេះហើយបានជាធ្វើអោយរុក្ខជាតិនេះរងនូវការបាត់បង់យ៉ាងនេះនោះ។
ចុងក្រោយនេះខ្ញុំសូមអំពាវនាវដល់ប្រជាជនកម្ពុជាទាំងអស់អោយជួយថែរក្សាព្រៃឈើនិង
រុក្ខជាតិដែលមានប្រយោជន៍
សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាអោយបានគងវង់តទៅទៀត។
សូមបញ្ជាក់ផងដែរថាឆ្អឹងព្រាលក៏អាចយកទៅព្យាបាលជម្ងឺបានផងដែរ
ដូចជាយកវាទៅដុតកំឡោច
រួមនិងស្នូលពោតរួចដាក់ត្រាំនិងទឹកផ្តិលផឹកបំបាត់ជំងឺលាប់បាន
(នៅពេលដែលមានជំងឺគ្រុនផ្សេងៗពេលជាហើយតែកើតឡើងវិញយើងអាចយកវាមកកំឡោចដាក់ត្រាំទឹកផឹកបំបាត់បាន)
នេះគ្រាន់តែវិធីបុរាណដែលបានប្រើប្រាស់នៅទីជនបទពីមុនដែលមិនមានមន្ទីរពេទ្យ
ឬមណ្ឌលសុខភាពនៅក្បែរ៕៚
ឡាទីនន័រ