ខ្ញុំបាទឈ្មោះ អ៊ិន សូដា ជាគរុនិស្សិតនៃវិទ្យាស្ថានជាតិអប់រំ និងជានិស្សិតអាហារូបករណ៍ ថ្នាក់អនុបណ្ឌិត ជំនាញគ្រប់គ្រងរដ្ឋបាលសាធារណៈ នៃសាកលវិទ្យាល័យមេគង្គកម្ពុជា។ មុននឹងនិយាយពីការរស់នៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ខ្ញុំសូមធ្វើការបង្ហាញពីការសិក្សារបស់ខ្ញុំកាលនៅឧត្តរមានជ័យជាមុនសិន ដែលជាបុព្វហេតុឲ្យខ្ញុំបន្តការសិក្សារហូតដល់ពេលនេះ។
កាលពីសម័យខ្ញុំរៀនក្នុងខេត្តឧត្តរមានជ័យ មានអនុវិទ្យាល័យតែមួយប៉ុណ្ណោះក្នុងក្រុងសំរោងបច្ចុប្បន្ន ហើយការសិក្សាក៏ពិបាកទៀតកាលពីសម័យនោះ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំខំតស៊ូរៀន ទោះបីជាមានការលំបាកក៏ដោយ តែការតស៊ូវាមិនឥតប្រយោជន៍ទេ រួមនឹងកំលំាងជំរុញពីក្រុមគ្រួសារទៀត ដែលពួកគាត់និយាយថា “គាត់គ្មានអី្វឲ្យទេ មានតែការសិក្សាទេ ដែលរកចំណេះដឹង និង អាចជួយខ្លួនឯងបាន” ដូចនេះហើយការសិក្សារបស់ខ្ញុំបានជាប់ បន្ទាប់ពីបានមកប្រលងនៅស្រុកក្រឡាញ់ខេត្តសៀមរាប។ ទោះជាលទ្ធផលបានចេញមកហើយក៏ដោយ ការសិក្សារបស់ខ្ញុំមិនបានបញ្ចប់ត្រឹមសញ្ញាបត្រមធ្យមសិក្សាបឋមភូមិទេ ខ្ញុំបានលះបង់ការរស់នៅជាមួយគ្រួសារទៅបន្តការសិក្សា នៅខេត្តសៀមរាបរយៈពេលបីឆ្នាំទៀត។ កាលឈានដល់ខេត្តសៀមរាបដំបូង ខ្ញុំបានឃើញការរៀនសូត្រទូលំទូលាយជាង ក្នុងខេត្តដ៏តូចដែលទើបនឹងប្រកាសឈ្មោះជាផ្លូវការណ៍ ខ្ញុំខិតខំ
រៀនភាសាអង់គ្លេស២ឆ្នាំបន្ថែមទៀត ដោយគិតថាវាមានសារៈសំខាន់ ដែលកាលពីនៅខេត្ត មិនមានគ្រូបង្រៀនច្រើនទេ។
ឆ្លងកាត់បីឆ្នាំនៅក្នុងខេត្តសៀមរាប ខ្ញុំបានរៀនរស់នៅដោយខ្លួនឯង ដោយរៀនធ្វើការងារស្រី្ត ដូចជា ទៅផ្សារទិញម្ហូប ដាំបាយធ្វើម្ហូប រកអុស ហើយនិងការងារឯទៀតក្រៅពីការសិក្សា។ កាលពេលនោះការសិក្សារបស់ខ្ញុំមិនបានល្អប៉ុន្មានទេ ព្រោះគ្រឹះកាលនៅខេត្តមិនរឹងមាំ តែខ្ញុំមានឆន្ទៈ និង ចិញ្ចឹមចិត្តចង់ចេះចង់ដឹងក្នុងការសិក្សា ដើម្បីក្រេបយកចំណេះដឹង មកចិញ្ចឹមជីវិតនៅពេលអនាគត។ ថ្វីត្បិតតែការធ្វើដំណើរទៅសិក្សារបស់ខ្ញុំមានចម្ងាយឆ្ងាយក៏ដោយ ខ្ញុំចំាបានថា ខ្ញុំប្រើរយៈពេល៤៥នាទី បើធាក់កង់ដោយមិនឈប់ជើងទេ តែផ្ទុយទៅវិញបើជិៈធម្មតាចំណាយពេល១ម៉ោងជាងឯណោះ។ នៅចុងឆ្នាំ២០០២ ខ្ញុំបានប្រលងជាប់សញ្ញាបត្រមធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិ(BacII)។ ពេលដំបូងខ្ញុំរារែកយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការបន្តការសិក្សាដោយសារគ្មានគោលដៅច្បាស់លាស់ បន្ទាប់ពីគិតនិងកំណត់គោលដៅអស់រយៈពេល១ខែរួចមក ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទៅបន្តការសិក្សានៅទីក្រុងភ្នំពេញ ដោយយកមូលដ្ឋាននៃការប្រៀនប្រដៅរបស់ក្រុមគ្រួសារមកគិតពិចារណា ហើយនិងមានការជួយជ្រោមជ្រែងពី តា អ៊ំ ពូ មីងផង។ ថ្ងៃដំបូងដែលខ្ញុំចូលរៀនភាសាអង់គ្លេស ខ្ញុំបានទទួលការមើលងាយពីសំណាក់អ្នករស់នៅក្នុងទីក្រុងយ៉ាងខ្លាំង ដែលគួរឲ្យឈឺចាប់ តែខ្ញុំមិនបានបោះបង់ការសិក្សាចោលទេ ទោះបីជាគេថាភាសានិយាយរដឺន ភាសាអង់គ្លេសមិនចេះ។ ខ្ញុំបានយកអី្វដែលគេថានោះមកជាការកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ និងយកវាធ្វើជាកំលាំងចលករមូលដ្ឋាន ដើម្បីពង្រឹង និងព្យាយាមក្នុងការសិក្សា ក្រោយមកមិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេទទួលស្គាល់នូវអី្វដែលយើងបានធ្វើ ដោយគេឈប់រើសអើងយើងដូចមុន។ ពេលដែលខ្ញុំបានមកសិក្សានៅទីក្រុងភ្នំពេញ ខ្ញុំបានឃើញចំណុចល្អៗជាច្រើន ជាពិសេសការសិក្សា និងការប្រកួតប្រជែងការងារ។ ការសិក្សានៅទីក្រុងមានវិសាលភាពយ៉ាងទូលំទូលាយជាងនៅតាមបណ្តាខេត្ត និងជនបទ ទាំងការរៀន ភាសាបរទេស សាកលវិទ្យាល័យល្អៗ ការរៀនកុំព្យូទ័រ...។ ក្នុងពេលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យមិនមែននៅតែរៀនមួយមុខទេ ត្រូវស្វែងរកការងារធ្វើ ដើម្បីជាការពិសោធន៍ទោះបីជា ការងារស្ម័គ្រចិត្ត ឬមានលុយខែក៏ដោយ គឺត្រូវតែហ៊ានលះបង់ការលំបាកធ្វើវា។ ខណៈរស់នៅទីក្រុង ខ្ញុំបានទទួលបទពិសោធន៍ជាច្រើន ទាំងការរស់នៅជាក្រុមមកពីបណ្តាខេត្តផ្សេងៗ ក្រុមដែលមកពីខេត្តដូចគ្នា ហើយនិងរស់នៅតែឯងដែលធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងការងារការដ្ឋានសំណង់ ដែលជីវិតដូចជាជីវិតកម្មករសំណង់ដែរ។
នៅចុងបញ្ចប់ ខ្ញុំសូមផ្ដាំផ្ញើដល់ប្អូនជំនាន់ក្រោយត្រូវខិតខំរៀនសូត្រភាសាអង់គ្លេស កុំព្យូទ័រ និងចំណេះដឹងទូទៅ ដែលខាងលើនេះវាជាយានមួយយ៉ាងធំ និងរឹងមាំសម្រាប់ដឹកយើងទៅរកការសិក្សាបន្ត និងប្រលងយកអាហារូបករណ៍នៅក្នុងនិងក្រៅប្រទេស។ ប្អូនៗជំនាន់ក្រោយនេះមានឱកាសជាច្រើនដែលមានបងជំនាន់មុន បានផ្ដល់យោបល់ដល់ការសិក្សា ហើយប្អូនៗត្រូវបើកចិត្តឲ្យទូលាយ ដើម្បីចាប់យកឱកាសដ៏ល្អនេះសម្រាប់អភិវឌ្ឍខ្លួនឯង។ លើសពីនោះទៅទៀត ប្អូនៗត្រូវកំណត់គោលដៅ ឲ្យបានច្បាស់លាស់បន្ទាប់ពី ប្អូនបានអាននូវការពិសោធន៍របស់រៀមច្បងជំនាន់មុនមករួចហើយ។ ដូចពាក្យស្លោកមួយសរសេរថា “បើខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីឲ្យធំធេងបាន ខ្ញុំនឹងធ្វើរបស់តូចក្នុងផ្លូវដ៏ធំមួយ” ដែលភាសាអង់គ្លេស ថា “If I cannot do great things, I’ll do small things in a great ways” ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរអគុណដល់ លោកអ៊ំ លោកពូ អ្នកមីង បងប្អូន ខែ្មរនៅប្រទេសបារាំងទាំងអស់ ដែលជួយគាំទ្រ និងឧបត្ថម្ភទាំងថវិកា និងកម្លាំងចិត្ត ព្រមទាំងលោកអ៊ំ លោកពូ អ្នកមីង លោកយាយ លោកតា បងប្អូន នៅសហរដ្ឋអាមេរិកទាំងអស់ ថែមទាំងសប្បុរសជននានាដែល បានជួយគ្រាំទ្រគ្រប់បុព្វហេតុ និងសកម្មភាពទាំងអស់របស់សមាគម។ សូមប្រសិទ្ធពរក្នុងឱកាសចូលឆ្នាំថ្មី២០១១ ជួបតែសេចក្តីសុខ និងពុទ្ធពរទាំងបួនប្រការ អាយុ វណ្ណៈ សុខៈ ពលៈ កុំបីឃ្លៀងឃ្លាតឡើយ៕៚ពុំមានជណ្តើរយន្តនាំអ្នកទៅរកជោគជ័យទេ អ្នកត្រូវតែឡើងតាមជណ្តើរម្តងមួយកាំៗ។
There is no elevator to success. You have to take the stairs.