ការប្រកបរបររកស៊ីស្រុកខ្ញុំ
និពន្ធដោយ ហូយ វាសនា
ពេលវេលានេះ គឺជាពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ ស្រស់ថ្លានឹងជាពេលដែល ខ្ញុំនឹក គិតដល់គ្រួសាររបស់ខ្ញុំនឹកផ្ទះនិងនឹកដល់ស្រុករបស់ខ្ញុំគឺនឹកគិតដល់អ្នកស្រុកភូមិនៅទីនោះ ហើយក៏គិតជីវភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកនៅស្រុកខ្ញុំហ្នឹងមានអារម្មណ៍ចាប់កាន់ប៉ិច សរសេរនូវអ្វីដែលខ្ញុំបានគិត។ សរសេរចេញពីអារម្មណ៍នូវពាក្យពេចន៍ដែលហាក់ដូចជាផុស ចេញពីគំនិតដែលខ្ញុំចង់បរិយាយនូវអ្វីដែលខ្ញុំបានដឹងឮនិងបានជួបប្រទះទាក់ទងទៅ នឹងជីវភាពការប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិតអ្នកនៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែមុននឹងចាប់ផ្ដើមខ្ញុំសូមបង្ហាញ អំពី ស្រុករបស់ខ្ញុំ គឺស្រុកសំរោងដែលឥឡូវប្រែក្លាយទៅជាក្រុងសំរោងវិញ។ ក្រុងសំរោងគឺជា ក្រុងតែមួយ របស់ខេត្តឧត្តរមានជ័យដែលមានផ្ទៃដីសរុប ១,៤២៥គីឡូម៉ែត្រ មានប្រជាពលរដ្ឋ ចំនួន១០,២៩៣ គ្រួសារស្មើនឹង ៥១,៣៨២ នាក់ក្នុងនោះមានស្រីចំនួន ២៤,៧៨៣នាក់ ។ ក្រុងសំរោងមាន សង្កាត់ចំនួន៥ គឺសង្កាត់បុស្បូវ បន្សាយរាក់ សំរោង កូនក្រៀល និងសង្កាត់អូស្មាច់ដែលមានភូមិទទួលស្គាល់ពីក្រសួងមហាផ្ទៃចំនួន៤៧ ភូមិនិងភូមិមិនទាន់ មាន ប្រកាសចំនួន២៤ភូមិ។ ខ្ញុំរស់នៅខេត្តឧត្តរមានជ័យ ក្រុងសំរោង សង្កាត់សំរោង ភូមិសំរោង គិតៗទៅខ្ញុំក៏ជាអ្នកក្រុងដែរតើ បើតាមស្ដាប់ទៅហាក់ដូចជាតំបន់ ហ្នឹងមានការរីកចំរើនណាស់តែតាមពិតទៅមានឯណាខ្ញុំគិតថាប្រជាជនពុំទាន់មានជីវភាព ធូរធារនៅឡើយទេ គឺ នៅមានភាពខ្សត់ខ្សោយនៅឡើយទេ។ ប្រជាពលរដ្ឋនៅទីនោះភាគច្រើនប្រកបរបរ កសិកម្ម។ ដែលប្រជាជនមួយចំនួនមានដីស្រែច្រើនគួរសម តែទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ក៏ប្រជាជនពុំសូវទទួលបានទិន្នផលច្រើនដែរពីព្រោះការធ្វើស្រែ គឺពឹងផ្អែកទៅលើទឹកភ្លៀង ដែលគេហៅថា ធ្វើស្រែប្រវាស់មេឃនោះឯង គឺធ្វើតែរដូវវស្សាព្រោះ គ្មានប្រឡាយទឹកសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ គ្មានទំនប់ទប់ទឹក គ្មានអាងទប់ទឹកនោះទេ។ និយាយរឿងដីនឹកឃើញកាល បួនប្រាំឆ្នាំមុន ដែលដីឡើងថ្លៃធ្វើអោយអ្នកមានដី សប្បាយរីករាយលក់ដីបានប្រាក់កាស ច្រើនគួរសមសម្រាប់ប្រកបរបររកស៊ីទិញសម្ភារៈ ឧបករណ៍ប្រើប្រាស់។ ចំណែកនាក់លក់ដូរក៏លក់ដាច់ខ្លាំងណាស់ដែរព្រោះប្រជាជនសំបូរប្រាក់កាសសម្រាប់ចាយវាយ។ ហើយក៏មានមនុស្សម្នាមួយចំនួនមានលុយច្រើនសម្រុកទិញដីសម្រាប់ទុកលក់ បានចំណេញនៅថ្ងៃខាងមុខ អ្នកខ្លះចងការធនាគារយកលុយមករកស៊ីដី(សូមកុំច្រឡំមិនមែនជាសត្វជន្លេនទេ)ខ្លះហៅថា រកស៊ីគក់ជេរដីដើម្បីចំណេញកម្រៃជើងសា។ ខ្លះគេសមប្រកប តែមួយចំនួនធំតាមខ្ញុំដឹងមាន អញ្ចឹងឯណា គឺពេលដែលទិញដីបាន មិនទាន់ទាំងបានលក់ផងស្រាប់ តែដីលក់លែងចេញ ធ្វើអោយអស់លុយ ខ្លះចងការគេអត់ទាំងលុយបង់ការប្រាក់ក៏មានដែរ (តើទាំងអស់នេះ បណ្ដាលមកពីអ្វី?)។ ត្រឡប់មកអ្នកលក់ ដូរវិញឥឡូវនេះក៏លក់មិន សូវដាច់ដូចកាលមុនក៏ ពីព្រោះ តែប្រជាជននៅទីនោះរកចំណូល បានតិចតួច និងស្រែស្រូវមិនសូវកើតផងនោះ។ មួយចំនួន ប្រកបរបរកសិកម្មកាប់គាស់ដាំដំណាំ បន្លែបន្លុក ផ្លែឈើហូបផ្លែ ចិញ្ចឹមសត្វ ឃើញថារបរនេះ គឺបានចំណូលគួរសមតែលក្ខណៈខ្នាតតូច ពុំផ្ដល់តម្រូវការប្រចាំថ្ងៃបានគ្រប់ គ្រាន់។ ដូច្នោះហើយមួយចំនួនធំត្រូវនាំចូលពីប្រទេសថៃ តាមច្រកអូស្មាច់ និងច្រកផ្សេង ទៀត ដូចជា នំចំណី ឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ បន្លែផ្លែឈើ សាច់សត្វ ត្រី…..។ ហើយក៏មាន ប្រជាជនមួយចំនួនទៀត ពេញកម្លាំងធ្វើការ បែរជាធ្វើការចំណាកស្រុកទៅរកការងារឆ្លងដែនដែល ប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់។ តែក៏នៅមានមួយចំនួនតូចនៅខាង ភូមិឈូកខ្នារមាន ប្រកបរបរត្បាញក្រមា ចិញ្ចឹមនាងដើម្បីយកសរសៃសូត្រសម្រាប់ត្បាញ ហូលផាមួង តែសូម បញ្ជាក់ថាមានតិចតួចតែប៉ុណ្ណោះ។ មួយចំនួនទៀតនោះជា អ្នកធ្វើការមន្ត្រីរាជការ តាមស្ថាប័នរដ្ឋ ហើយក៏មានអង្គការមួយចំនួនតូច ហើយអ្នកធ្វើការ តាមស្ថាប័នទាំងនោះភាគច្រើន ជាអ្នកមកពីខេត្តផ្សេងៗពុំសូវមានអ្នកក្នុងស្រុកផ្ទាល់នោះទេ។ ទាំងនេះ គឺជាមុខរបរដែលខ្ញុំ រៀបរាប់ ហើយនូវមានរបរ ច្រើនទៀតដែលខ្ញុំមិនបានលើក មកនិយាយអស់ ហើយការងារទាំងនោះមានទាំងការងារសុចរិត និងទុច្ចរិត។ តែខ្ញុំសូមលើ កយកមកបង្ហាញបន្តិចទៀត ទៅលើមុខរបរទាំងប៉ុន្មានដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ។ មានអ្នក ខ្លះ មានរោងម៉ាស៊ីនកិនស្រូវ ម៉ាស៊ីនផលិតទឹកកក ឡឥដ្ឋ រោងម៉ាស៊ីនអាឈើ ដែលពួកគាត់ គឺធូរធារ។ អ្នកខ្លះរក អុស រកឈើមកដុតធ្វើធ្យូង សម្រាប់លក់។ ហើយក៏មានផងដែរដោយ ជីវភាពលំបាករករបរ បរបាញ់សត្វ កាប់ឈើ ទោះដឹងថាខុសច្បាប់រកឈើក្រាក់ សម្រាប់សង់របងឬសសរក្រាក់។ តែឈ្មួញមួយចំនួនជួញដូររកស៊ីឈើខ្នាតធំ កាប់បំផ្លាញគិតតែផល ប្រយោជន៍របស់ខ្លួន ហើយជនទាំងនេះរាជរដ្ឋាភិបាលត្រូវតែលប់បំបាត់អោយអស់។ អាស្រ័យ ដូចបាន សរសេរខាង លើធ្វើអោយខ្ញុំយល់ថា ប្រជាជននៅទីនោះពុំទាន់មានជីវភាពធូរធារនូវឡើយ ហើយមុខរបរ ទាំងអស់នេះ ទាំងសុចរិត និងទុច្ចរិត ក៏ មិនមែនមានតែស្រុកខ្ញុំ នោះដែរ៕