ផ្ការរុះរោយ

ផ្កា​ធ្លាប់​ល្អ​ស្រស់​               ធ្លាប់​មាន​សម្រស់​

ស្រស់​ល្អ​ពេក​ក្រៃ​             ព្រោះ​មាន​សន្សើម​

តែ​ង​តែ​ប្រណី​                  ផ្សើម​ផ្កា​រាល់​ថ្ងៃ​

ប្រណី​អាណិត​។

ធ្លាប់​នៅ​លើ​ទង​               ស្រស់​ល្អ​បំព្រង

លើ​ទង​ជី​វិត​                     ក្លិន​ក្រអូប​សាយ​

ទាំង​ឆ្ងាយ​ទាំង​ជិត​            ពេល​យប់​ងងឹត​

ក្លិន​នៅ​ប្រពៃ​​។

ពេល​នេះ​រូប​ខ្លួន​                បែ​លាក់​បំពួន​

រុះ​រោយរីង​រៃ                   ព្រោះ​គ្មាន​អ្នក​ថែ​

រក្សា​រូប​ថ្លៃ​                       ឃ្លាត​ចាក​គ្មាន​ថ្ងៃ​

មក​ថែ​រក្សា​។

បើ​ស្លឹក​ទាំង​អស់​               ប្រែ​លែង​លូត​លាស់​

អាប់​អួ​ព្រឹក្សា​                   រុះ​រោយ​ចាក​មែក​

សម្រែក​ឈឺ​ផ្សា                សន្សើម​បុត្រា​

គេ​លែង​ថែ​ខ្លួន​។

រស់​ទាំង​​រីង​រៃ​                   រង់​ចាំ​កូន​ថ្លៃ​

ទាំង​ស្ងួត​ស្រពោន​             ព្រោះ​គ្មាន​សន្សើម​

ប្រណី​ម្ដាយ​ស្ងួន               ផ្ការីង​រៃ​ខ្លួន​

ព្រោះ​សន្សើមកូន​។

សូមសន្សើម​ថ្លៃ                ត្រឡប់​វិល​វៃ​

ផ្កា​ស្ទើរ​សាប​សូន្យ           អត់​ទឹក​ផ្សើម​កាយ​

ក្រហាយ​នឹក​កូន​               សូម​មក​ថែ​ធួន​

ដូច​គ្រា​កន្លង​។

តើ​ផ្កាខុស​អ្វី​?                   បាន​សន្សើម​ថ្លៃ​

លែង​មក​នួន​ល្អង              សូម​វិល​មក​វិញ​

ផ្កា​ចាំ​ត្រសង ​                   ដូច​​គ្រា​កន្លង​

រី​ក​រាយ​ស្រស់​ថ្លៃ​៕៚ 

ស្ងាម ក្រឹម (រូបវិទ្យា)
sngamkroem@gmail.com