ហេតុអ្វីបានគេហៅវាថាជា
អូរខ្មោចចិន?
ចូរអានទាំងអស់គ្នាដោយសប្បាយរីករាយ។
អូរខ្មោចចិនស្ថិតនៅភូមិស្រែប្រាំង
ឃុំជើងទៀន ស្រុកចុងកាល់
ខេត្តឧត្តរមានជ័យ
ដែលអូរនេះមានភាពស្មុគស្មាញបន្តិចត្រង់ថាយើងខ្ញុំមិនសូវដឹងច្បាស់លឺតែតាមតែចាស់ៗនិយាយប្រាប់ត្រួសៗ
ហើយខ្ញុំលើកយកមកបកស្រាយ
ដើម្បីជូនអ្នកអានបានស្គាល់ប្រវត្តិអូរនេះ
និងទុកសម្រាប់ឲ្យក្មេងជំនាន់ក្រោយបានដឹងពីប្រវត្តិនេះព្រមទាំងស្រាវជ្រាវនិងចងក្រងបន្តទៀត។
កាលពីសម័យសង្គមរាស្រ្តនិយមដែលដឹកនាំដោយសម្តេចតា
នរោត្តម សីហនុ មានលោករដ្ឋមន្រ្តីលន់
នុល
ដែលជាបុរសស្នេហាជាតិដោយខ្លាចជនបរទេសលុកលុយចូលប្រទេសកម្ពុជា
ដោយឆ្លៀតឱកាសធ្វើរដ្ឋប្រហារទំលាក់សម្តេចតា
ដើម្បីគ្រប់គ្រងប្រទេស
ដោយបានមើលឃើញប្រទេសមានភាពតឹងតែងលំបាកដោយជនជាតិវៀតណាមចូលច្រើនលើសលុប
ក៍ធ្វើបដិវត្ដប្រឆាំងដោយសម្លាប់ជនជាតិយួននិងជនបរទេសមួយចំនួនទៀត
ដែលជាជនអន្តោប្រវេសន៏
គ្មានអត្តសញ្ញាណច្បាស់លាស់។
មានថ្ងៃមួយយុវជន
យុវនារីកំពុងតែប្រកបរបរធ្វើស្រែចំការ
ដែលមានជនជាតិខ្មែរ
ជនជាតិដ៏ទៃទៀត
តែភូមិនោះសម្បូរជនជាតិចិនរស់នៅច្រើនជាងគេ(ភូមិនោះឈ្មោះថាភូមិចាស់)មានប្រជាជនប្រមាណជា៩០គ្រួសារ តែដោយសារតែប្រទេសមានសង្គ្រាមប្រយុទ្ធគ្នាជាមួយវៀតណាម
ដែលឈ្លានពានទឹកដី
រហូតដល់សំលាប់យ៉ាងរង្គៀល
ដោយបណ្ដែតតាមទឹកទន្លេ
ឈាមហូរដាប
ទឹកក្រហមដូចល័ក្ខ
ដោយចិនខ្លាចរដ្ឋខ្មែរសម្លាប់
ក៏នាំគ្នារត់លាក់ខ្លួនពេញព្រៃឆ្លងកាត់ពីតំបន់មួយទៅតំបន់មួយទៀត
ដើម្បីលាក់ខ្លួនពួកគេធ្វើដំនើរពីទិសខាងត្បូងមកទិសខាងជើងដើម្បីឆ្ពោះមករកខេត្តនាទិសឧត្ដរដែលសំបូរព្រៃ
នឹងជ្រលងភ្នំក្នុងការលាក់ខ្លួន
នឹងរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិត
តែជាអកុសល នៅពេលគេធ្វើដំនើរឆ្លងកាត់ស្ទឹងដែលជាព្រំប្រទល់ខេត្តឧត្តរសព្វថ្ងៃ
ពួកគេឆ្លងផុតស្ទឹងបន្តិចក៏នាំគ្នាសំរាកញ៉ាំអាហារក្បែរដៃស្ទឹង
ដែលហូរកាត់ចូលរលំមួយ(ដែលមាន
ចក កំប្លោក ដើមរុន និងប្រភេទពើកក្រាស់ៗ)
ទឹកក្នុងរលំនោះពណ៌ខ្មៅថ្លាដូចកញ្ចក់ត្រជាក់ស្លឹប
ហើយសំបូរដើមឈើដុះក្រោមដណ្ដប់
ពន្លឺថ្ងៃចាំងចូលតាមប្រលោះស្លឹកព្រិចៗដូចផ្កាយមកតាមផ្ទៃទឹក។
នៅចន្លោះស្ទឹងនិងរលំមានកោះមួយឈ្មោះកោះស្មោង
ព្រោះវាសំបូរដើមស្មោង
ដោយនៅខាងជើងកោះនោះមានបន្ទាយទាហ៊ានមួយយ៉ាងធំ
ដែលជាក្រវ៉ាត់ការពាររបស់ខ្មែរ
ដោយទាហ៊ានបានឃើញផ្សែង
ភ្លើងចេញពីក្នុងអូរតូចនោះ
គឺគេនាំគ្នារង្កិលខ្លួនយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់
ដោយពួកគេស្មានថាយួនក៏ហ៊ុំព័ទ្ធចាប់ជនជាតិចិន
ហើយគេក៏នាំគ្នាបាញ់សំលាប់ទំលាក់ចូលក្នុងអូរជារង្គាលប្រមាណជា៣០០ទៅ៥០០នាក់
ចាប់ពីពេលនោះមកពួកគេក៏នាំគ្នា
ហៅថាអូរខ្មោចចិនរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
តាំងពីពេលនោះមកកន្លែងអូរមានភាពស្ងប់ស្ងាត់
ប្រជាជនឈប់នាំគ្នាទៅកាប់ស្មោងមកធ្វើជង្រុកទៀត
តែមកដល់សព្វថ្ងៃភូមិនិងបន្ទាយទាហានត្រូវបានផ្លាស់ទីកន្លែងថ្មី
ហើយកន្លែងនោះក៏ត្រូវបានប្រជាជនយកដីដាំដំនាំផ្សេងៗ
ហើយទាហានបានបន្សល់ទុកនូវដើមហូបផ្លែជាច្រើនដូចជា
ស្វាយ អំពិល ពុទ្រា
ស្ពឺ ចេក ត្នោត ល្វា ៕៚ បូ
វិណៃ