នៅក្នុងសង្គមខ្មែរមានប្រជាជនជាច្រើនរស់នៅក្នុងសម័យប្រល័យពូជសាសន៍
(សម័យប៉ូលពត)ដែលទទួលការគាប់សង្កត់យ៉ាងអាណោចក្រៃលែង នៅពេលនោះពួកគាត់ស្គាល់តែភាពធ្វើបាបមិនដែលមានពេលក្នុងការសំរាកអោយស្រួលបួលឡើយ។
ព្រលឹមព្រាងៗលឺតែស្នូរស្តីបន្ទោសរបស់អង្កការ
សូម្បីតែពេលវេលាសិក្សាក៏គ្មាន
ហើយពួកគាត់មិនដែលលឺទំនិញណាមួយយកមកលក់ទេ ដើម្បីពួកគាត់ទិញបរិភោគនៅពេលទំនេរពីការធ្វើការងារដូចសម័យឥឡូវឡើយ។
រហូតដល់ពួកគាត់អ្នកខ្លះលែងស្គាល់លុយថាយ៉ាងណានោះទេ។
នៅពេលសម័យមួយនេះបានបញ្ចប់ប្រទេសក៏ទទួលនៅការគំរាមកំហែងពីសង្រ្គាមស៊ីវិលដែលធ្វើអោយពួកគេរត់
ក្រាប់គ្រាប់កាំភ្លើង ចាកចោលស្រុក បែកបាក់គ្រូសារ ខ្លះពិការ
ខ្លះបាត់ប្រពន្ធកូន ទិដ្ឋភាពបែបនេះបើនឹកស្រមៃយឃើញថា
គួរអោយកំសត់តក់ស្លុត
អាណិតដល់ពួកគាត់ដែលមានចិត្តតស៊ូព្យាយាមធ្វើកិច្ចការដែលបានបន្សល់ទុកសមិត្តផលធំៗដូចជា
ទំនប់អាងស្តុកទឹកនានា ដែលប្រើដោយកំលាំងមនុស្សសុទ្ធសាធ
សកម្មភាពសាមគ្គីនៅក្នុងសម័យនោះ
ធ្វើអោយកូនខ្មែរខ្លាចរអាមិនចង់អោយត្រលប់វិញឡើយ
ប៉ុន្តែបើយើងចាប់យកសកម្មភាពជួយគ្នាយ៉ាងសស្រាក់សស្រាំមកអនុវត្តនៅសម័យនេះ
ប្រហែលប្រជាជនមានជីវភាពប្រសើរឡើង។
បច្ចុប្បន្នកូនខ្មែរមួយចំនួនចូលចិត្តច្រណែន
យកឈ្មះបុគ្គលម្នាក់ទៅម្នាក់ដោយអំពើរខុសច្បាប់ ខុសទំលាប់
ពីកូនខ្មែរដែលចេះជួយសាមគ្គីនិងចេះយល់ធុរ:គ្នា និងចេះជូយយកអាសាគ្នានៅពេលជួបប្រទះនូវបញ្ហានានាដែលបានកើតឡើង
រហូតដល់ប្រទេសប្តូររបបថ្មីពីគម្មុយនីសមកសេរីការចាយលុយក៏មានការផ្លាស់ប្ដូរពីលុយកាក់មកជាក្រដាសប្រាក់។
ដូចនេះប្រជាជនដែលខំសន្សំលុយទុកក៏ត្រូវបោះបង់ចោលលុយចាស់ចាប់យកស្ថានភាពថ្មី
ដោយសារតែទទួលបានភាពលំបាក ពួកគាត់ខំប្រឹងប្រែងរកលុយរកកាក់ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់មិនអោយបាត់សូម្បីមួយសេន
គាត់ដើរសន្សំមិនអោយចម្លោះ អោយតែរបស់មានតំលៃរើសមិនអោយសល់
គាត់បានបញ្ចូនកូនអោយទៅសាលាបានសិក្សា
ទៅតាមសមត្ថភាពគាត់សន្សំបានមិនដែលហ៊ានចំនាយសូម្បីមួយរយ
ឆ្លៀតយកសន្សំផ្ញើមកអោយកូនសិក្សាខ្លាចកូនអត់
ណាមួយខ្លាចកូនខ្មាស់គេ
នៅពេលណាកូនត្រលប់មកលេងផ្ទះគាត់តែងតែប្រៀនប្រដៅដល់កូនថា
គ្រួសារយើងក្រត្រូវចេះចាយលុយឲ្យចេះសន្សំហើយត្រូវចេះស្គាល់ពីខ្លួនឯងថាជានរណា
ហើយនិងមកពីណា ប្រាក់មួយរៀលមិនមែនរកបានងាយដូចអ្នកមាននោះទេ
ការសិក្សាត្រូវតែព្យាយាម
បើតាមការសង្កេតយើងឃើញថាអ្នកមានមួយចំនួន មានមកពីប្រាក់មួយសេននិង
ក្ដីប្រឹងប្រែង៕៚ បូ វិណៃ
